... niður í gljúfur Villingadalsár... skreytt ísfossum allt í kring... óvenju vatnsmikil áin loks vaðin í skónum og öllu saman... til þess eins að ganga sullandi blaut í fæturna í bílana síðasta kílómetrann... undarlega uppnumin af því að hafa nákvæmlega gert þetta... að vaða út í krapakennda á og komast upp með það á frosnum janúardegi...

... svona eiga fjallgönguferðirnar að vera ... við gjörsamlega á valdi náttúrunnar en ekki öfugt... ekkert excelskjal eða gönguslóðar... bara við að finna leið eins og í gamla daga um þessa fyrstu tvo tinda Skarðsheiðarinnar... án þess að komast upp með að fara sömu leið og síðast...

... árnar að hundska okkur aðra leið en við fórum áður... bjóðandi okkur upp á krapa og frosið grjót sem vonlaust var að stikla á... fjallslendur svo frosnar að það var ekki mögulegt að stíga eitt skref án brodda... útsýni sem sendi okkur í útlensku Alpana... ískaldur vindur sem frysti samstundis fingurna... sem leyfði ekki myndatökur nema með vænum skammti af frostbiti á eftir... fjallstindar um allt í fjarska sem vinkuðu til okkar gullnir af vetrarsól... þakkandi fyrir síðast og spyrjandi hvenær við ætlum nú að koma aftur í heimsókn...

Mjög lærdómsríkur dagur... krefjandi... rífandi í... búnaðarprófandi... tignarlegur... já, takk, brakandi fersk byrjun á árinu... svona viljum við hafa þetta... ekki auðvelt... ekki fyrirsjáanlegt... kennandi öllum eitthvað nýtt... lygilega fagurt... stærra en nokkuð sem fyrirfinnst í borgarsamfélagi manna... sýnandi okkur öllum að náttúran er langtum stærri og kröftugri en mannskepnan...

 Já, takk, þetta var geggjað gaman og sætur sigur ! #TakkÍsland

Ferðasagan hér:

Eftir að hafa þurft að fresta nýárstindferð ársins um eina helgi vegna veðurs var lagt af stað laugardaginn 9. janúar með bjarta og frostkalda veðurspá og von um að norðanáttin sem olli óveðri á öllu austari hluta landsins myndi ekki ná til okkar þar sem hálfgerð áttleysa var í kortunum á þessu svæði... en þegar nær var komið í tíma var ljóst að líklega myndi eitthvað blása fyrri hluta dagsins... og það rættist þear ofar dró áður en komið var upp á tindinn...

Þjálfarar lögðu af stað sömu leið og síðast... niður með Hestadalsá þar sem ætlunin var svo að þvera hana á leið upp kambinn á Hádegishyrnu... en fljótlega kom í ljós að það var ekki hægt að stikla yfir ána á þurrum fótum og því var brugðið á það ráða að snúa við upp með ánni og freista þess að finna leið yfir hana ofar...

Við enduðum alla leið uppi í Hestadal... þar sem áin rennur í þröngu gili áður en hún fossast niður á láglendið...

Hér var ágætis staður sem Örninn fann...

... en þarna þurfti samt að stökkva svolítið yfir milli tveggja steina...

Það var keðjubroddafæri... allt frosið en leiðin aflíðandi alla leiðina upp og svo niður... allt svo helfrosið að það var ekki mögulegt að ganga á skónum einum saman...

Sólin kom upp um ellefuleytið... og við fylgdumst með sólarupprásinni í suðaustri...

Í þessari brekku rann Bjarnþóra og svo Haukur en landslagið var saklaust og því var þetta góð áminning um hversu mikill sleði fjallgöngufötin okkar eru ef við dettum og rennum af stað... það er lítið hægt að stöðva sig... og því nauðsynlegt að vera með jöklabrodda og ísexi við hönd ef gengið er í svona frosnu færi í meiri brekkum en þarna voru...

Litið til baka... Skorradalurinn skreytti gönguna í norðri... og margir voru að upplifa Skorradalsvatn í fyrsta sinn svona ofan frá... ótrúlega fallegt síðar um daginn...

Stórkostleg birtan þennan dag... eins og alltaf á þessum árstíma... stundum er lognið og vetrarsólin það fegursta... eins og á Súlnabergi á öðrum degi jóla... stundum er vindurinn að leika stórt hlutverk í birtunni... þennan dag var ekta vindsorfið veður þar sem skýin voru ekki á þeim ham að kallast á við sólina og vindinn...

María Björg sneri við á þessum tímapunkti en við treystum því að hún mæti fersk og sterk til leiks næstu vikurnar og rúlli upp næstu ferð sem hún mætir í...

Best að halda áfram gangandi og stoppa sem minnst... frostkaldur vindurinn beit grimmt... og átti eftir að vera hatrammari eftir því sem ofar dró...

Botnssúlurnar þarna í sólarupprásinni... Háasúla sker sig úr frá þessum sjónarhóli...

Sólstafirnir í suðaustri... á milli þess sem maður barðist við ískaldan vindinn... reyndi maður að njóta þessarar fegurðar...

Færið í raun glimrandi gott... hart og þægilegt á keðjunum... í sumarfæri þarf að hnoðast á grjótinu... stundum er léttara að fara ákveðnar leiðir með harðan snjó yfir öllu saman...

Ofarlega var kuldinn og vindurinn grimmur og það reyndi vel á að vera vel búinn... þjálfarar búnir að útlista vel hvernig maður verst kali... lambhúshettan, belgvettlingarnir, ullarfötin, hlífðarfötin, hettan, skíðagleraugun... allt kom þetta sér nú mjög vel... og ef það vantaði eitthvað upp á þetta... þá var kuldinn nístandi...

Örn reyndi að finna góðan nestisstað og leitaði til suðurs í smá skjól við efstu hjallana... þar var kuldinn og vindurinn samt ríkjandi en við gerðum það besta úr stöðunni og fengum okkur nesti... einn af mörgum mjög kuldalegum nestistímum sögunnar...

Menn voru með margar sögur af þessum nestistíma... en þarna reyndi virkilega á kuldann og frosnir fingur að borða frosið nesti var lýsandi fyrir ástandið... nákvæmlega það sama og árið 2010 þar sem við borðuðum á Hádegishyrnu í miklum kulda... við lögðum því aftur af stað ísköld og dauðfegin því að komast aftur gangandi af stað...

Þarna mátti bara sitja klesst saman í einum hnall... skrítið að sjá þetta !

Nauðsynlegt að nærast engu að síður... brennslan og hitinn í kroppinn kemur með fæðunni... þetta var góð tímasetning því allir voru vel nærðir eftir pásuna til að takast á við síðasta kaflann fram á brúnir Hádegishyrnu sem fljótlega fór að glitta í þegar ofar dró eftir nestið...

Veðrið var verst efri hlutann á uppleiðinni, yfir nestistímann og stuttu eftir hann... og skyggnið hvarf líka þegar litið var til baka...

... en svo varð skyndilega lygnara og skyggnið opnaðist aftur... sjá Skessuhorn hér kíkja milli skarðsins milli Hádegishyrnu og Miðkambs... sem er okkar nafngift til að auðkenna þennan kamb þarna vinstra megin... hópurinn að koma inn á Hádegishyrnuna sjálfa...

Magnaður staður að koma fram á... brúnirnar á Hádegishyrnu... Skessuhornið hér útbreitt að blasa við okkur...

Tignarleikur Skarðsheiðarinnar nýtur sín vel hér frá Hádegishyrnu og niður eftir Mórauðahnúk...

Hópur 1 með Örn í fararbroddi... hann fór því miður út af mynd hægra megin...

Siggi, Þorleifur, Agnar, Starri Freyr, Sigrún Eðvalds, Sigrún Bjarna, Elísa,Kolbeinn og Guðný Ester.
Batman í forgrunni

Millihópur fremri:

Kristbjörg, Gulla, Bjarnþóra, Haukur, Björgólfur, Starri Freyr, Valla, Jón Steingríms og Silla.

Millihópur aftari:

Jóhanna D., Anna Sigga, Vilhjálmur, Karen Rut, Helga Rún, Gerður Jens., Bjarni og Davíð.

Hópur 2:

Laufey, Þóranna, Fanney, Ragnheiður, Þórkatla, Margrét B., Linda og Rakel en Bára tók mynd.

Því miður var kuldinn svo mikill hér að menn stöldruðu stutt við...

Bára bað sinn aftasta hóp um að ganga hér svo einhver væri nú á mynd með þessum mögnuðu norðurhlíðum...

Það verður gaman að ná öllum þessum brúnum næstu tólf mánuði... þessar háu hér... og svo lægri fjöllin utan í Skarðsheiðinni þar sem við munum horfa upp og rifja upp ferðirnar þarna uppi...

Allir farnir niður eftir nema hópur tvö...

Þjálfarinn svo frosinn á fingrunum að hann gat varla tekið myndir... blés stöðugt á fingurnar til að fá þá til að virka... þetta var mesti kuldinn í langan tíma í göngu...

Fljótlega náðum við samt millihóp aftari...

Allir að passa bilið og passa að halda hópunum aðskildum... eins og allir eru sífellt að reyna í samfélaginu... að fara eftir öllum reglum og gera sitt besta...

Birtan varð fegurri á þessum niðurkafla... og náði að skreyta tinda Skarðsheiðarinnar fyrir okkur...

Hádegishyrna, Miðkambur (okkar nafngift), Skessukambur (okkar nafngift) og svo Skessuhorn...

Margrét og Rakel voru í sinni fyrstu tindferð með klúbbnum... og Laufey var í sinni fyrstu göngu með klúbbnum...
lærdómsríkt ferð þar sem margt bar á góma sem ekki er vanalegt... en samt nauðsynlegt að upplifa og læra af...
kuldinn, vindurinn, komast ekki yfir ána, þjálfari með vesen í myndatökum, hópaskiptingin... vá hvað það verður gott að losna við þessa hópaskiptingu svo maður geti baa vafrað um og tekið myndir eina og hentar... :-)

Ísfossarnir utan í klettunum á Hádegishyrnu... þeir voru um allt þessa ferð !

Mórauðakinn og Ok sem við munum ganga á í desember á þessu ári... og enda þannig þennan Skarðsheiðardraum á árinu...

Víðsýn linsa...

Fjallasýnin vestur til Snæfellsness... sólin byrjaði skyndilega að skína á efstu tindana þar...

Hafursfellið sem við höfum gengið á tvisvar... í september 2012 og apríl 2019...

Tvíhnúkar sem við eigum eftir...

Skyrtunna, Svartitindur og Snjófjall sem við gengum á í maí 2013....

 Fagraskógarfjall sem við eigum eftir...

Tröllakirkja í Hítardal sem við gengum á í október 2013...

Hrútaborg sem við gengum á í nóvember 2012 og október 2019...

Mófellið og svo Kaldárdalur norðan undir Skarðsheiðinni... fjær er fjallasýnin sem er í nærmynd að ofan...

Komin á Mórauðahnúk sem gnæfir yfir Skorradalsvatni... og neðan hans er Mórauðakinn sem verður gengin á þriðjudegi síðar á árinu... en við gengum niður á seinni tind dagsins ofan af Hádegishyrnu... frábær leið og sú allra saklausasta á hæstu tinda Skarðsheiðrinnar...

Hópaskiptingin hefur reynt á þjálfara sem skipuleggja göngurnar... en fyrir leiðangursmenn hefur þessi hópaskipting verið betri en ella... menn þétt raðirnar innan hvers hóps, staðið saman og myndað stemningu sem er notaleg og skemmtileg...

Litirnir... svo fallegir...

Sólarupprásin rann saman við sólsetrið... það verður ekki almennilegur dagur fyrr en í lok janúar...

Litið til baka upp eftir Mórauðahnúk...

Þessi fallegi dagur...

Gangan niður Mórauðahnúk var saklaus og aflíðandi... það glumdi í keðjunum... sem komu sér vel í þessu færi...

Brúnirnar hinum megin Villingadals... þar sem við gengum upp fyrr um daginn... við hringuðum sem sé Villingadal...

Skorradalsvatnið tók að blasa betur og betur við...

Hér er Þóranna komin í vandræði... keðja laus á broddunum hennar úr GG-sport...

Vilhjálmur var með spotta sem við gátum notað til að vefja skóna saman en hann hafði gert það sama við broddana sína fyrr um daginn...

Þetta munaði öllu fyrir Þórönnu sem gat þá haldið áfram að ganga en það var svo mikil hálka að það var ekki möguleiki að stíga nokkur skref án þeirra nema renna til...

Við báðum fremstu menn að bíða og freistuðum þess að Örn eða Kolbeinn væru með græjur til að næla keðjunni aftur í sylgjuna og klemma hana aftur saman...

Millihóparnir tveir hér fyrir framan okkur í hópi tvö...

Hér tók sólin að skína...

Baula í vetrarsólinni... við vorum skuggamegin sm var pínu synd... en þetta var besta leiðin til að byrja á Skarðsheiðardraumnum þar sem hinar tindferðirnar eru brattari og krefjast jöklabrodda og ísexi hjá öllum...

Sólin náði að skína á okkur... það munar um hverja viku núna í sólarhæð og sólartíma...

Leiðin til baka... tvær mjög saklausar brekkur á þessari niðurleið... þetta var sú fyrri...

Kolbeinn lagaði broddana hennar Þórönnu með

Skorradalshálsinn útbreiddur handan vatnsins...

Ef menn voru í ull yzt... þá hélaði hún...

Komin niður að seinni brekku dagsins...

Smá hjarnbreiða hér þar sem þurfti að nýta yfirborð broddana vel til að hafa tak í hjarninu...

Seinni brekkan... saklaust brölt hér og við pössuðum hópaskiptinguna og reyndum að passa fjarlægðarmörkin en þurfum alltaf að minna stöðugt hvort annað á...

Neðar tókum við síðari nestispásuna og nutum hennar mun betur en þeirrar fyrri þar sem kuldinn var minni og vindurinn víðs fjarri...

Síðasta kaflann niður af Mórauðahnúk var farið í léttum hliðarhalla út á brúnir gljúfurs Villingadalsár...

Hér hitnaði hratt og við fækkuðum fötum...

Karen mætti í nýju riddarapeysunni sinni... ekkert smá flottir litir !

Já, sæll, það voru fleiri í nýju riddarapeysunum sínum !

Fanney, Karen og Gerður.

Magnaðir litir sem falla vel við náttúruna þennan dag... bleiki, brúni, grái, rauði, hvíti, svarti liturinn...

Best var að vera áfram í keðjubroddunum til að þurfa ekki að hugsa hvar maður steig niður... sem þýddi að menn eltu þá frekar skaflana en grjótið til að geta bara látið sig gossa niður...

Litið til baka upp Mórauðahnúk... sem mældist um 840 m hár eftir því hvar maður vill mæla hann...

Nú var sólin að setjast og sólarlagið litaði himininn ofan Villingadals...

Hádegishyrna vinstra megin... Mórauðihnúkur hægra megin... jæja... búin að hringa fyrsta dalinn í Skarðsheiðinni... Villingadal..

Sjá hér Mórauðahnúk betur hægra megin...

Svellið þennan dag var mikið... og það urðu þrjú slys á Esjunni þennan sama dag... allt helfrosið um allt...

Gljúfur Villingadalsár á hægri hönd... mjög fallegt náttúrufyrirbæri...

Skógurinn farinn að loka aðkomunni að gljúfrinu og Örn leitaði að leið niður neðar og Bára fann svo þessa bak við trén...

Því miður var mikil hláka dagana á undan þessari göngu svo miklar leysingar höfðu átt sér stað í hlíðunum, dölunum, giljunum og ánum á svæðinu... áin var því ófær á þurru yfir...

Riddarapeysurnar fengu smá mynd af sér... í sárabót fyrir enga riddaragöngu árið 2020...

Alls 15 riddarapeysur af 27 manns :-)

Ísfossarnir voru um allt ef að var gáð...

Stórkostlegt fegurð...

Í könnunarleiðangri þjálfarar veturinn 2009 höfðu þjálfarar stiklað yfir a steinum... og í janúar 2010 hafði hópurinn farið yfir á klakaböndum... þeim var ekki fyrir að fara þennan janúardag árið 2021 og því fann Örn enga færa leið yfir Villingadalsána...

Við gengum niður eftir og spáðum í leiðarval m.t.t. þess að við áttum svo eftir að fara yfir Hestadalsána ofar til að komast í bílana...

Óskaplega fallegt þarna niðri... gljúfur eru töfraheimur út af fyrir sig...

Klakarnir lekandi niður alls staðar...

Ísland... best í heimi...

Við komumst á krapa og klaka hér niður eftir...  sjá fossinn í Hestadalsánni ofar... enn ofar er svo Haukafoss sem er mjög fallegur líka...

Við enduðum á að láta okkur vaða hér yfir eftir óþarflega mikið hik hjá þjálfurunum... nokkrir voru farnir yfir hinum megin og gengu upp eftir meðfram hestadalsánni og þveruðu hana svo líka til að komast í bílana... en þjálfarar vildu fara hér yfir til að þurfa ekki að þvera aðra á... eftir að þeir voru búnir að sætta sig við að það var engin leið að komast á þurru hér yfir nema fara þá úr skóm og vaða...

Karen, Bjarni, Jóhanna D., Vilhjálmur og Gerður Jens fóru yfir ána ofan við fossinn og Gerður lenti í því að krapinn gaf sig þannig að hún fór öll ofan í nánast og blotnaði frá mitti og niður og svo með báða handleggi líka... hún gekk strax af stað til að halda á sér hita þennan 1,5 km sem var eftir í bílana og var himinlifandi þegar þjálfarar lentu við bílana og hittu á þau sem fóru hinum megin árinnar upp eftir... alltaf gleði, jákvæðni og þakklæti á þeim bænum... þó hún hafi verið blaut meira og minna og héluð að utan þar sem bleytan lá utan á buxunum... magnað alveg !

Lexía þjálfara og allra leiðangursmanna hvað varðar vaðið:

Vera alltaf undir það búinn að þurfa að vaða ár sem áður hafa verið færar á þurru með stiklun. Vera því alltaf með vaðskó í öllum göngum, aldrei að vita nema ár sem áður var hægt að stikla yfir séu ófærar vegna vatnavaxta en ef spáð er í veðrið á undan má reyna að giska á hvort von sé á vatnavöxtum.

Ekki vera lengi að ákveða hvað skal gera þegar ljóst er að það þarf að vaða á táslunum eða í vaðskóm þó við höfum ekki átt von á því, hópurinn var óvenju stór eða 37 manns og því margir að spá og eðlilegt að menn létu sig bara vaða frekar en að bíða eftir hikandi þjálfurum.

Við hefðum átt að fara yfir Villingadalsána ofan við Hestadalsána eins og millihópur aftari gerði því þar með var hægt að skoða ísaða fossinn í návígi... ganga í jarðvegi meðfram Hestadalsánni og skoða Haukafossinn líka... og enda við bílana eftir náttúrulegri leið um malarveginn frekar en malbikaða veginn í lokin sem er aldrei skemmtilegur endir á göngu...

Það felst mikið frelsi í því að láta sig bara vaða út í ár á skónum, skyndilega eru ár ekki alvarlegur farartálmi heldur yfirstíganlegur. En NB þetta er ekki ráðlegt að gera nema í lok ferðar þegar stutt er í bílana svo menn komist fljótlega í þurrt eða allavega í hlýjan bílinn.

Best er að vera í vel smurðum og heilum uppháum fjallgönguskóm, ekki utanvegaskóm sem eru sífellt vinsælli því þeir blotna um leið í mýri, drullu, lækjum og hvað þá ám eins og þessari. Og best er að vera í legghlífum sem taka ótrúlega mikið vatnsmagn þegar farið er á skónum yfir. Hlífðarbuxur sem eru með aukayfirbreiðslu (nokkurs konar aukalegghlífar) innan undir í faldinum gefa auka vörn þannig að sumir sem óðu hér yfir, voru ekkert blautir þegar yfir var komið.

Fjallgönguástríðufólk sem vílar ekkert fyrir sér elskar að lenda í svona óvæntum ævintýrum þar sem hindranir sem ekki var reiknað með krefjast þess að við finnum leið yfir þær. Mest gefandi af öllu er að upplifa þakklæti og gleði þeirra sem höfðu gaman af þessu og þótti þetta brölt niður í gljúfrinu vera auka fengur í ferðinni en ekki óþarfa vesen eða streitukenndur kafli.

Villingadalur og Villingadalsá... Hádegishyrna vinstra megin... Mórauðihnúkur hægra megin...

Skarðsheiðardraumur nr. 1 að baki... þetta var nú meira ævintýrið ! :-)

Við tók struns eftir þjóðveginum í bílana sem var ekki skemmtilegur endir á göngunni... gamla leiðin okkar er mun fallegri og mýkri... munum það næst !

Strunsið í bílana var 1,5 km frá ánni... hér er bílastæðið... nóg pláss fyrir marga bíla þar sem allir koma meira og minna einir vegna fjarlægðartakmarkana...  Hádegishyrna og Mórauðihnúkur í baksýn... ekki glæsilegir né reisulegir tindar að sjá héðan... en þeim mun tignarlegri séð hinum megin frá... við munum horfa á þær hlíðar síðar...

Heim á leið rökkvaði fljótt... við vorum mjög lánsöm að ná þessu svona snemma í janúar því það er okkar reynsla að veðrið í þessum mánuði er oftast mjög rysjótt og þungbúið og mjög oft höfum við þurft að fresta ferðum ítrekað og ekki náð neinni ferð nema í erfiðu veðri...

Alls 17,2 km á 7:04 klst. upp í 983 m á Hádegishyrnu og 840 m á Mórauðahnúk með alls 1.073 m hækkun úr 221 m upphafshæð.

Gula slóðin okkar ganga árið 2021 og sú bláa gangan árið 2010. Þarna má sjá að við fórum yfir Hestadalsá í byrjun dags eins og við ætluðum fyrst að gera um morguninn en komumst ekki, og við fórum svo yfir Villingadalsá ofar í gljúfrinu og upp vestan við Hestadalsá en árið 2010 fórum við á klaka yfir þessar ár og stikluðum á steinum í könnunarleiðangrinum árið 2009 svo nú vitum við að hvorug áin er örugg á þurrum fótum heldur þarf að gera ráð fyrir að vaða báðar.

Næsta Skarðsheiðarganga er í byrjun febrúar á Skarðshyrnu og Heiðarhorn sem er hæsti tindur Skarðsheiðarinnar. Í mars og apríl eru svo hinir tindarnir og dalirnir í sunnanverðri Skarðsheiðinni en í öllum þessum ferðum þurfum við jöklabrodda og ísexi sem fyrr segir. Þetta var sú eina af öllum á hæstu tindana sem ekki krefst jöklabrodda og því eru margir byrjaðir að fá sér þennan búnað en við ráðleggjum alltaf öllum sem vilja ganga með okkur að vetri til í tindferðunum að fá sér þennan búnað þó oft séum við að fara leiðir þar sem keðjubroddarnir duga.

Lexíur þessarar ferðar:

"Maður hefur ekki lifað sem fjallgöngumaður fyrr en maður er búinn að"...

Gerður Jens:
Það kom sér vel hjá mér að vera með hitapúða í vettlingum og sokkum en ég elska að fara í kaldan læk í lok göngu :-)

Jóhanna Diðriks:
Vatnsslangan fraus :-) setti líka bakpokann yfir slögnuna heima og það lak á góflið - þarf að finna útúr þessu. Alltaf gott að vera með heitt kakó á brúsa. Kuldinn beit þegar mesti vindurinn var sérstaklega á höfðinu, en var með nóg af búnaði en varla hægt að stoppa í verstu vindinhviðunum. Ný reynsla að ganga á svona miklum ís mesta alla ferðina. Gaman að vaða útí á í skónum með legghlífar og í vindbuxum yfir. Blotnaði aðeins á öðrum fæti í fyrri ferðinni en ekkert í þeirri seinni

Linda:
Ég gat ekki opnað kaffipokann í heita vatnið og drakk því bara heitt vatn, samlokan var frosin og gúrkan sem ég setti á milli hékk utan á henni í klakahröngli...ég fékk kul i tennurnar þegar ég beit samlokuna

Sigrún Eðvalds:
Maður hefur ekki lifað alvöru göngu nema að það hafi frosið hor í nasahárunum á manni !

Siggi:
Láta vaða út í krapaða á og komast að því að maður lifði það af :-) og blotna ekkert í fæturna.:-)

Silla:
Í fyrri pásunni borðaði ég frosið brauð og drakk í fyrsta sinn te beint af stút. Með því að flýta athöfninni tókst mér að fyrirbyggja endanlegt kul á fingrum. Ekki hvað síst náðist að koma í veg fyrir að ég og brúsabollinn, sem ég hugðist drekka úr, rynnum á fullri ferð niður hálan brattann sem við sátum á. Í næsta stoppi ætlaði ég að leggjast í súkkulaðiát, en það hafði ,,óvart'' umbreyst í brjóstsykur. Niður fór það samt!

Starri:
Þetta var fyrsta vetrarferðin mín í laaaangan tíma og ég lærði a.m.k. að muna eftir þunnum vettlingum undir hanskana, t.d. þegar stoppað er í nestispásum. Puttarnir frusu í fyrri pásunni meðan ég var að opna hitabrúsann og finna nestið!

Lexíur þjálfara:
Buffið og þunna lambhúshettan var frosin eftir útöndunarloftið hjá Erni og eftir að hann setti upp þykku lambhúshettuna þá var hún hlý allan tímann og fraus ekkert. Bára notaði þessa sömu þykku lambhúshettu frá upphafi og hún einmitt fraus ekkert sem var sérstakt þar sem maður er svo vanur að buffið frjósi af útöndunarloftinu. Þessi lambhúshetta er keypt, hún er vélprjónuð og fóðruð með flísi. Maður lítur ekki vel út með hana en hún er eins og að vera innanhúss. Sama tilfinning og skíðagleraugu gefa manni, eins og maður fari inn í hús og loki veðrið úti. Þykka lambhúshettan er því eitt af því dýrmætasta sem við eigum fyrir erfið veður og skákar algerlega húfum, buffum því hún hlífir vel kinnunum, hökunni og nefinu með einni hreyfingu á meðan það er vesen að vera alltaf að færa buffið upp og þíða frosna buffið.

Það var ekki hægt að vera berhentur nema í smá tíma í versta veðurkaflanum og erfitt að taka myndir. Ullarfingravettlingar eru góðir þegar verið er að vesenast í miklum kulda og maður þarf að taka af sér belgvettlingana t.d. til að opna bakpokann og ná í eitthvað o.s.frv. 

Skel-belgvettlingar eru lífsnauðsynlegir í svona veðri, með þá á höndunum og ullarvettlinga undir er eins og maður sé innanhúss. Þeim sem var kalt á höndunum er ráðlagt að fá sér skel-belgvettlinga og hafa þá alltaf í bakpokanum. Það blæs alltaf í gegnum ullarvettlinga NB og þeir halda ekki í mesta kuldanum og mesta vindinum.

Nokkrar lexíur þjálfara eru komnar fram í miðri ferðasögunni en sem fyrr en það okkar dýrmætasta lexía alltaf hversu merkilegt er að upplifa fólk sem lendir í honum kröppum og tekur á stóra sínum en er samt þakklátt og glatt þegar það skilar sér í bílana og vill aftur upplifa svona göngu. Einmitt þessi orka er nauðsyn fyrir okkur til að halda áfram að bjóða upp á krefjandi göngur þar sem vel reynir á menn. Það er margfalt skemmtilegra að einblína á ævintýrið og hvað maður lærði nýtt og upplifði nýtt, frekar en að einblína á það neikvæða, hvað fór öðruvísi en maður átti von á eða var erfitt fyrir mann á svona degi. Ný reynsla sem bætir í bankann er eitt það dýrmætasta sem hægt er að öðlast í lífinu.

Lærdómsrík ferð og mjög flott og frískandi byrjun á Skarðsheiðardraumnum :-)