Ferðadagur 13 - göngudagur 7 af 12

Þriðja gönguferðin af fjórum í Perúferðinni
2ja daga fjallganga á fjallið El Misti í 5.822 m hæð

Sunnudagurinn 27. mars 2011
Uppganga á El Misti frá fjallsrótum í tjaldbúðir í 4.600 m hæð

Ferðalýsing Ítferða:
"Gönguferð á Mount Misti 5985 m (valkvætt, fólk þarf þó að ákveða sig ca mán.fyrir ferð).
Lagt af stað frá Arequipa í jeppum kl. 8.  Ekið upp í ca 3500m í norðurhlið Misti þar sem gangan hefst. 
 Fólk tekur farangur sinn.  Bera þarf allan farangur, tveir skipta með sér að bera hvert tjald. Hádegisverður.
Síðan er haldið áfram í grunnbúðir í 4600m.  Þetta er u.þ.b. 6 tíma ganga. 
Kvöldverður snæddur mjög snemma og farið í háttinn um k. 17.
Búast má við frosti/snjókomu um nóttina."

El Misti dagur í dag... fórum seint af sofa eftir þéttan ferðadag frá Colca Canyon deginum áður
og vöknuðum kl. 5:00... morgunmatur 6:00... og brottför kl. 7:00...

Já, það var hvergi slegið slöku við...
deginum áður komum við úr 3ja daga gönguferð um eitt dýpsta gljúfur heims, Colca Canyon
og áttum þar á undan að baki 4ra daga göngu um Inkaslóðirnar til Machu Picchu...

Við vorum 21 Toppfari sem fórum í þessa fjallgöngu af 29 manna hóp
því átta manns höfðu ákveðið að sleppa þessari göngu sökum erfiðleikastigs eða heilsufars,
sumir höfðu tekið þessa ákvörðun fyrir Peruferðina en aðrir tóku hana eftir reynsluna af þunna loftinu á Inkaslóðinni
þar sem þeim leið ekki vel...

Við vorum því 21 sem fórum með rútu að þjóðgarðinum þar sem jeppar tóku svo við mannskapnum
en til að spara tíma fóru fjögur með jeppa alla leiðina
þjálfarar, Kári Rúnar og Roar...

Loksins var komið að þessu...
fjallið stóra sem valdið hafið kvíða og endalausum vangaveltum um hæðaraðlögun, lyfjainntöku, búnað, erfiðleikastig...
það var viss léttir að loksins stæðum við frammi fyrir þessari áskorun...
þessi fjallganga var búin að hanga yfir okkur mánuðum saman
og að hluta til vofað yfir hinum tveimur göngunum í Perú
svo menn áttu misauðvelt með að einbeita sér eingöngu að þeim...

Við fjallsrætur biðu burðarmenn sem Sæmundur og Raúl græjuðu fyrir gönguna
og við óskuðum eftir á Colca/Misti-fundinum á hótelinu í Arequipa 4 dögum áður
og voru ekki á upphaflegri ferðaáætlun...
sem betur fer tókst að fá þá...
við hefðum ekki viljað halda á öllum farangrinum upp og niður allt fjallið...

Þjóðgarður umlykur þetta himinháa eldfjall sem gnæfir yfir nágrenni sínu nær og fjær
eins og konungur í ríki sínu... það var eins gott að vera virðingu fyrir því...
vald þess og máttur var áþreifanlegur hvarvetna og nándin stundum yfirþyrmandi
þannig að það fyrsta sem allra augu beindust að frá því við fyrst stigum út úr flugvélinni
við lendingu í Arequipa fjórum dögum áður
var þetta risavaxna og tignarlega og já, virka eldfjall...

Upphafshæð 3.415 m skv. skiltinu en 3.487 m skv. gps þjálfara...
framundan var 1.200 m hækkun upp í 4.550 m hæð þar sem við gistum um kvöldið fram að miðnætti
fyrir toppdaginn...

Frekar bratt fjall alla leið upp... stórir snjóskaflar efst... skriður að mestu innan um grjót og gróður í fjallsrótum...

Burðarmennirnir báru tjöldin okkar, dýnur og mat... við bárum okkar dót og nesti fyrir báða dagana...

Hópmynd í upphafi göngunnar við skiltið... allir tilbúnir í slaginn... allir í hátíðarskapi að sögn dagbókarinnar...
loksins fengum við að reyna okkur við þetta fjall...

Sólin skein í á bláum himni, það var brakandi logn... hitabeltisloftslag og allt skraufþurrt...

Skýin léku sér hins vegar ansi fjálglega við fjallið og hótuðu þoku á okkur ofar...
en það átti eftir að fara öðruvísi en ásýndist þegar á leið þennan dag...

Fyrst var gengið í hrjóstrugu og þurru landslagi í háfjallagróðri
ekki ósvipað Kilimanjaro sem er 5 - 8 daga fjallganga um ólík gróðurbelti og svo grýti og jökul efst...

Stórgrýtt og ekki greiður slóði en slóði þó...

Það var mikilvægt að ganga rólega og hvílast reglulega... spara orku og drekka vel...
einhverjir tóku hæðarveikilyf til fyrirbindingar og læknarnir þrír í hópnum voru með sterkari lyf
gegn einkennum hæðarveiki ef á þyrfti að halda
eins og stera, blóðþrýstingslækkandi lyf og Viagra sem reynst hefur slá vel á hæðarveikieinkenni...

Við vorum hins vegar flest vel hæðaraðlöguð og þjálfarar og fleiri fóru þetta alfarið lyfjalaust
en flestir þó á Diamoxi sem er í raun grunnlyfið þegar gengið er í mikilli hæð
og svo voru það auðvitað cocalaufin perúsku sem áttu að hjálpa til í hæðinni
en við vorum ekki sammála um hvort laufin þau væru að virka eður ei
hugsanlega er það persónubundið en þjálfarar steinhættu strax að taka þau eftir að við komum til Perú
og fundu engan mun... vildu sjá hvernig líkaminn brygðist við hæðinni án lyfja
og það var forvitnilegt að sjá að það var engin fylgni milli lyfjatöku og þess hvort menn komust svo upp eða ekki...

Það er einfaldlega einstaklingsmunur á því hvernig fólk bregst við mikilli hæð
og engin leið að vita hvað veldur því þrátt fyrir miklar rannsóknir
en eitt lykilatriði þó alveg sannað... því lengri tími sem menn gefa sér í mikilli hæð, því betra...
og því rólegar sem menn ganga í mikilli hæð því betra...

Við spáðum mikið í þetta fyrir Perúferðina og fengum fyrirlestur frá Tómasi Guðbjartssyni, lungnalæknir
sem varð hæðarveikur á Kilimanjaro nokkrum árum áður ásamt félögum sínum í FÍFL
en eiginkonur þeirra spjöruðu sig mun betur en þeir þrátt fyrir minni líkamlegan undirbúning
og því var þetta þeim ráðgáta eins og mörgum öðrum sem rannsakað hafa háfjallaveiki...

Sjá hér úrdrátt úr yfirliti í tímaraöð yfir undirbúninginn okkar fyrir Perúferðina:

24. janúar - Perúpartý - helstu punktar:

• *Fyrirlestur Tómasar Guðbjarts um háfjalllaveiki var mjög fróðlegur og skemmtilegur - ekki er hægt að gera honum almennilegt skil hér og vísa ég í efni hans sem er vel tekið saman í greininni:  http://www.laeknabladid.is/media/tolublod/1424/PDF/f03.pdf.
   

• *Upp úr 4000 m hæð fara ferli líkamans að gefa eftir og einkenni hæðarveiki að koma fram en það er persónubundið hve mikið.
   

• *Ekki er búið að sanna bein tengls við háfjallaveiki og eftirfarandi þátta: kyns, þjálfunar, reykinga og fæðu/vökvaneyzlu þó margt bendi til þeirra tengsla - ath betur.
   

• *Fyrsta lækning þegar einkenna verður vart og sú áhrifaríkasta er að lækka sig strax og fara í minni hæð yfir sjávarmáli en menn finna muninn oft fljótt og greinilega þegar þeir lækka sig.
   

• *Súrefni er meðferð nr 2 og lyf nr. 3. Lyfin eru verkjalyf (Parasetamól, Magnyl, Ibufen) og svo Diamox og svo koma sérhæfðari lyf eins og sterar ofl. (og viagra sem gaf tilefni til ómældra brandara þetta kvöld).
   

• *Ekki hefur verið sýnt fram á afgerandi forvarnaáhrif hæðarveikilyfsins Diamox (sem við eigum öll að taka með okkur í ferðina) og ekki eru til rannsóknir á árangri kóka-laufanna sem eru tuggin almennt í Perú gegn hæðarveiki (við tökum þau þegar við erum úti).
   

• *Þeir sem ætla að taka hæðarveikilyfið Diamox eiga að byrja að taka það fyrir brottför en mælst er til þess að prófa það áður og sjá hvort menn þola það.
   

• *Fram hafa komið kenningar um að malaríulyfið Lariam hafi áhrif á hæðarveiki eða kalli fram svipuð einkenni og hæðarveiki þegar menn fara yfir 2000 m hæð - sjá eftirfarandi setningu vef sóttvarna á heilsugæslunni: "Athugið að malaríuforvörn með mefloquine (Lariam) er ekki heppileg fyrir  ferð yfir 2000 m hæð vegna aukaverkana sem líkjast háfjallaveiki og aukinnar hættu á háfjallaveiki vegna áhrifa lyfsins": http://www.heilsugaeslan.is/pages/2317 en þetta eru upplýsingar sem María Skagakona ljósritaði og lét hópinn fá þetta kvöld.

• 
  *Mikilvægt er að drekka vel á göngu í mikilli hæð þar sem blóðið þykkist og hætta á kalsári eykst en um leið geta menn verið að safna á sig vökvanum á lungu eða heila ef þeir skila honum ekki út með þvagi (lungna- eða heilabjúgur) svo gott er að vera meðvitaður um þvaglát á göngunni og þegar einkenni koma fram að vera meðvitaður um möguleika á háfjallaveiki.
  
  *Mikilvægt er að drekka ekki áfengi fyrir göngu á há fjöll og jafnvel kenningar um að sleppa því 1 - 2 vikum fyrir göngu í mikilli hæð.
  
  *Þeir sem eru með lungna- eða hjarta- og æðasjúkdóma þurfa að ráðfæra sig við lækni áður en þeir fara í göngu í mikilli hæð.
  
  *Ráðlegast er að sleppa kaffi fyrir göngu í mikilli hæð þar sem það er vökvalosandi m. a. (eins og áfengið!).
  
  *Almennt fara lyf og fjallgöngur illa saman og umhugsunarvert hversu mikið menn eiga að vera að ganga á há fjöll með lyf með sér fremur en að undirbúa sig vel, hæðaraðlaga sig vel, sýna skynsemi á göngunni og snúa við ef einkenni eru orðin þess eðlis að hætta er á ferð.

Yfirleiðsögumaður göngunnar var Johann...
nafni leiðsögumannsins okkar í Colca Canyon dagana fyrir þessa göngu...
Johann var fagmaður fram í fingurgóma sem vissi 100 % hvað hann var að gera...
við vorum örugg í hans höndum og bárum strax mikla virðingu fyrir honum...

Birðar hans voru mjög miklar...
hann var að æfa fyrir krefjandi jöklaferð í Andesfjöllunum síðar um vorið
og var greinilega vanur jöklamaður...

En það voru fleiri töffarar í hópnum og stelpurnar gáfu strákunum ekkert eftir...

Afreksfólk sem var vel undirbúið og búið að æfa mánuðum saman fyrir ferðina
... sérstaklega þessa krefjandi fjallgöngu á Mount Misti...

Konur Toppfara eru ekki  síðri en karlmennirnir hvað varðar andlegt og líkamlegt atgervi...

... og hafa oft sýnt fádæma elju og þrautsegju í mjög krefjandi göngum jafnt erlendis sem hérlendis...

Það reynir ekki síður á andlegt atgervi en líkamlegt í svona krefjandi ferð...

... og þar fóru margir snillingarnir í Perúferðinni
sem létu bókstaflega ekkert slá sig út af laginu og kunnu bara að njóta saman hvað...

Hinir leiðsögumenn göngunnar voru einnig traustir og góðir í alla staði...

Ankel hægra megin og hvað hét hann aftur þessi vinstra megin...
æj, hef ekki skrifað það hjá mér !
Endilega sendið mér línu ef einhver man það !

Dásemdarveður og enn að koma okkur upp fjallsræturnar...
þokan enn umlukin öllu fjallinu en við þóttumst ekki sjá það...
það var sól hjá okkur...

Ræturnar eru breiðar á fjallinu... við gengum eftir einni þeirra...

... heilu ásarnir... heilu heimarnir... bara hérna niðri... þetta fjall var eins og lifandi vera...
við vorum eins og maurar að þvælast þarna upp...
það hefði getað gleypt okkur í einum bita svo hvergi sæist á ef því væri að skipta...

Gróðurinn var skraufþurr í vatnsleysinu þarna uppi...
þetta var blanda af hitabeltis- og háloftalandslagi einhvern veginn...

Gleði og spenna einkenndi þessa uppgöngu í tjaldbúðirnar ofar...
öllum leið vel og við vorum óskaplega tilbúin í slaginn...

Nú nálgaðist þokuslæðingurinn og við áðum áður en við fórum inn í hann...

Sólin ekki langt undan samt og við fengum fínustu pásu hér...

Komin í 4.003 m hæð og "bara" 550 m eftir upp í "grunnbúðir"...

Nú reyndi á nestið sem hver og einn hafði græjað fyrir sig kvöldið á undan...
sumir smurt samlokur samviskusamlega... aðrir bara með kex og nasl og álíka...
man ekkert hvað við þjálfarar borðuðum...
matur er svo aftarlega á listanum einhvern veginn...

Það var hins vegar eins gott að næra sig vel og vera fullur af orku fyrir tindinn
því ef einhvern tíma reyndi á kjarngóða næringu fyrir göngu í Perúferðinni
þá var það þennan sólarhring sem framundan var...
og við áttum eftir að finna verulega fyrir þessum þætti síðar meir...
hann skildi nánast milli alls þegar leið á...

Allir glaðir og til í slaginn við tindinn...
einbeitingin var áþreifanleg hjá öllum og viljastyrkurinn án efa eitt af því sem kom okkur
og kemur mönnum almennt í gegnum svona göngu þegar grunnþörfum er ógnað eins og næringu og svefni...
sem oft gerðist í Perúferðinni...

Fallegur nestisstaður og einn af nokkrum á leiðinni þennan dag...

Perúsku leiðsögumennirnir voru steinhissa á öllum þessum gps-tækjum sem við vorum með...
mörg í einum hópi... þeir áttu ekki til orð...

Strákarnir prófuðu að bera byrðar Johanns...

Það var meira en að segja það... bara að koma þessu á bakið...

... hvað þá ganga svo upp allt fjallið í þessari hæð...
bera ábyrgð á hópnum og taka ákvarðanir og meta ástand allra í ofanálag...

Við hin reyndum ekki einu sinni að seteja þennan bakpoka á okkur og hlógum bara að hinum...
glætan að við myndum nenna að halda á þessu...

Örn og Johann... undanfararnir... það er eins gott að vera léttur á sér þegar farið er á undan
og kannaðar leiðir á ókunnum slóðum og skoppað til baka til hópsins
á meðan hann hvílist og borðar...

Við gengum áfram upp úr sólinni...

... ennþá léttklædd þar sem við vorum ekki ennþá komin að skotti þokunnar...

... en henni létti svo ofar og við fengum notið sólarinnar áfram lengra upp...

Nokkuð þétt hækkun og heilmikið brölt í klettum... alla leiðina upp í tjaldbúðirnar...

Stígurinn ágætlega troðinn en þetta var hvorki Laugavegurinn né Esjan...

Hálendisgróðurinn auðsjáanlega nautsterkur og útpældur...
sjá krotið á grjótinu vinstra megin...

Ekki ólíkt gróðrinum á Kilimanjaro...

Brátt fór mistrið að liggja yfir láglendinu... við vorum komin í talsverða hæð og láglendið farið að fjarlægjast...

Heilu grjótbrekkurnar... hrúgurnar upp...

Næst síðasta pása fyrir tjaldbúðirnar...
sjá skriðuna vinstra megin sem við fórum nánast fljúgandi niður um eftir tindinn síðar um daginn...

Sjá hæðina miðað við láglendið... vaxandi mistrið með fjarlægðinni...

Hópmynd hér áður en þokan tæki yfir... en ekkert útsýni því miður...

Leiðsögumaðurinn sem hét ?, Ankel. Örn, Torfi, Alma, Gylfi, Guðjón Pétur, Lilja Sesselja, Simmi, Kári Rúarn,
Gurra, Inga Lilja, Heiðrún, Ingi, María S.,  Bára, Halldóra Þ., Helga Bj., Heimir.
Neðri: Ágústa, Roar, Áslaug, Gunnar, Sigga.

Nú gengum við inn í þokuna... en misstum sko enga gleði við það...

Ennþá gott veður og stutt í tjald og hvíld... hvort það var skyggni eður ei... skipti engu...

Þokan læddist um allt en var ósköp saklaus og stundum götótt svo það sást í bláan himininn...

Ágætis skyggni nær og aldrei mjög þétt þokan...
sólin skein lymskulega í gegn og stappaði í okkur stálinu...

Síðasta kaflinn fyrir tjaldbúðirnar var frekar krefjandi og þreytan farin að segja verulega til sín...

Það var ráð að gleyma ekki að fara hægt þegar komið var í þessa hæð...

Við hvíldum okkur vel fyrir lokaslaginn... svalinn kom með þokunni og við fórum í jakkana...

... og héldum svo áfram í þokunni...

En skyndilega létti henni alveg af... og við sáum tindinn ofan okkar...
og hrópuðum upp og tókum andann á loft af lotningu...

Komin í 4.444 m hæð :-)

Tjöldin í augsýn og við röltum þetta mjög rólega síðustu menn
á meðan þau fremstu skokkuðu glöð í bragði og guðs lifandi fegin upp í kærkomnar tjaldbúðirnar...

Mikill fögnuður braust út við að komast upp í tjaldbúðir...
við föðmuðumst og hlógum og sungum...

Þetta tókst og það bara mjög vel... komin í 4.550 m hæð
með glitrandi tindinn ofan okkar...
allir sprækir og til í framhaldið...

Tölfræði dagsins:

Gengnir 5 km skv gps-úrinu (4,4 km á stóra gps) á 5:50 klst. úr 3.438 m upp í 4.548 m hæð
með alls hækkun upp á 1.200 m eða svo...
lagt af stað kl. 9:11 og lent um kl. þrjúleytið...

Burðarmennirnir löngu komnir og búnir að gera allt klárt fyrir okkur...

Tjaldað í halla og reynt að slétta undir hverju tjaldií sandinum...

Tjald leiðsögumanna þetta græna og skvísurnar þrjár fengu þetta rauða...

Þær knúsuðu sinn tjaldmann og þökkuðu honum fyrir að græja tjaldið fyrir sig...

Sigga Sig og Heimir fengu minnsta tjaldið... eiginlega eins manns tjald en ekki 2ja manna
 og þjálfarar hefðu átt að skipta við þau...

Helga Bj. og Halldóra Þ. voru flott teymi og fengu tjald neðan við stórgrjótið...

Tjald Gylfa og Lilju Sesselju þarna fjær undir grjóthrúgunni og tjald Siggu og Heimis þetta gráa neðar...

Leiðsögumannatjaldið og svo svefnstæði burðarmanna...

 ... þar sem þeir sváfu og höfðu regnhelda yfirbreiðslu yfir sér um nóttina...

Tjald þjálfara og tjald Ölmu og Torfa úti á nösinni...

Engin mynd náðist því miður af Ölmu og Torfa sem lögðu sig líklega þegar við lentum í búðunum...

Tjöld Skagamanna utar í hlíðinni...

Við kíktum hvert til annars og spáðum í spilin...

Það er ekkert mál að vera hjón í 2ja manna tjaldi...
langtum erfiðara og flóknara að vera þrír karlmenn saman í 3ja manna...

Roar, Gunnar og Kári græjuðu þetta svona og voru ekkert að flækja málin :-)

Skvísurnar fengu sams konar krefjandi tjaldverkefni og voru líka í 3ja manna tjaldi...

"Brosandi gleði tjaldinu" :-)

Bara gaman og ekkert annað í boði hjá þeim...

Lilja Sesselja og Gylfi voru hér undir grjótinu...

Mjög sátt með tjaldið sitt :-)

Skagamenn voru í einu 4ra manna tjaldi og einu 2ja manna hlið við hlið...

Koddinn hans Inga var með smá afastíl í anda Arnbjörns Inga...

Helga Bj. og Halldóra voru góðar í sínu 2ja manna tjaldi við grjótið...

Sigga Sig og Heimir kvörtuðu ekkert frekar en nokkru sinni í ferðinni...
jákvæðnin og æðruleysið alla leið án þess að blikna...

Litið yfir svæðið ofan frá grjóthrútunni... Sigga og Heimir, þjálfara, Alma og Torfi uppi vinstra megin.
Leiðsögumenn fyrir miðju og skvísurnar hægra megin...

Leiðsögumenn neðst, skvísurnar vinstra megin og Skagamenn hægra megin...

Úr brekkunni...

Já, grýtt, í bratta og þokuslæðingi sem kom og fór... en logn, þurrt og ekki svo kalt...

Kvöldmatur eftir að allir voru búnir að koma sér fyrir...

... súpa og brauð og... man ekki...
var því miður ekki dugleg að taka myndir af matnum í Perúferðinni
en það er dýrmætt að gera það því maður gleymir þessu annars alveg :-)

Þetta leit vel út með veðrið...
fjallið hreint upp á tind og við vorum vongóð með morgundaginn...

Eftir matinn var fundur með leiðsögumönnum þar sem línur voru lagðar fyrir morgundaginn...
Fara að sofa núna um sex, vakna um miðnætti, morgunmatur korteri seinna og leggja af stað 00:30...

Þjálfari mældi súrefnismettun allra á þessum tímapunkti og hún var misjöfn milli manna...
það virtust engin tengsl almennt milli líðan og niðurstöðu... sumir sprækir þó þeir væru lágir...
aðrir slappir en með ágætis mettun...

Brátt tók sólin að setjast og þá verður fljótt myrkur í Perú...

Við fórum öll í háttinn eftir matinn og reyndum að sofna...
svona var ástandið þegar við skriðum inn til að fara að sofa...
ekki komið myrkur enda klukkan rétt um 18:00...

Svona fór um burðarmennina...

Úr dagbók þjálfara:

"Mikill sigur að komast í tjaldbúðir í 4.550 m hæð en menn fóru hægt upp vegna þunna loftsins.
Mikil gleði í búðunum, sungið, faðmast, hlegið etc.
Allir með sitt tjald en Sigga og Heimir með lítið tjald og við hefðum átt að skipta við þau.
Dásamlegt veður og fjallið fyrir framan okkur í kvöldsólinni.
Kvöldmatur snemma og við í rúmið kl. 18:00.
1 stk. Stilnocht og við sofnuðum stuttu síðar á dýnum með grjótið upp um allt
og eins og martröð að hafa þetta undirlag gegnum svefninn.
Vakin á miðnætti og morgunmatur kl. 00:15."

------------------------------------------

Ferðadagur 14 - göngudagur 8 af 12
El Misti - Arequipa - Lima
Þriðja gönguferðin af fjórum í Perúferðinni
2ja daga fjallganga á fjallið El Misti í 5.822 m hæð

Mánudagurinn 28. mars 2011
Uppganga á tindinn frá tjaldbúðum í 4.600 m
 og alla leið niður til Ariguipa

Ferðalýsing Ítferða:
Lagt af stað kl. 1 eftir miðnætti og gengið alla leið á toppinn. Á leiðinni eru nokkur stutt stopp til hvíldar.
Á toppnum sést aðal gýgurinn og annar minni. 
Einnig er frábært útsýni yfir Arequipa og eldfjöllin Chachani, Pichu Pichu, Coropuna og Ampato.
Síðan er haldið niður og eftir 1 til 2 tíma er komið í grunnbúðir.
Eftir stutta hvíld er haldið áfram niður í 3500m þar sem bílarnir bíða. 
Ekið beint til Arequipa komið þangað kl. 15.30. Sama gisting.
Þeir sem ekki fara á Misti eiga frjálsan dag fyrri daginn en seinni daginn verður farið í skoðunarferð.

Já, vöknuð um miðnætti og morgunmatur korteri síðar þar sem allt var tilbúið í tjaldinu fyrir brottför...
lélegasti morgunmaturinn í ferðinni en samt ekki svo langt frá þessum dæmigerða perúska morgunmat...
... hvítt brauð, sulta og te...

Það var allt og sumt í orku fyrir allra, allra erfiðasta dag Perúferðarinnar...

Ágústa var því miður lasin um nóttina, óglatt og með höfuðverk og hafði lítið sofið um nóttina.
Hún var metin af leiðsögumönnunum sem sögðu hana of lasna til að mega fara upp.
Hún fékk því verkjalyf og fór aftur að sofa og svaf fram eftir degi þar til við vorum á leið niður... 

Þjálfari las yfir hópnum fyrir gönguna og bað menn að halda hópinn og hlúa hvert að öðru
því að hæðarveiki myndi herja á alla að einhverju leyti sama hvað
sem best sæist á því að Ágústa væri það lasin að geta ekki farið upp á tindinn
þrátt fyrir að vera ein af sterkustu göngumönnum klúbbsins...

Þetta var áfall fyrir alla... og góð áminning um að það var ekki sjálfsagt að geta gert þetta...
ekki sjálfsagt að fá að gera þetta... og ekki sjálfsagt að takast þetta...

Allir aðrir í lagi... svona eins og hægt var miðað við að vera að leggja af stað
í skelfilega erfiða fjallgöngu um miðja nótt í kulda og myrkri eftir mislítinn svefn hver og einn...
eftir krefjandi göngu- og ferðadaga í 12 daga á undan...

Gangan var í sama brattanum sem smám saman jókst eftir því sem ofar dró
í grjóti og skriðum og litlum sem engum gróðri...

Þjálfari talaði heilmikið við Johann á leiðinni upp
og fræddist um heim perúskra leiðsögumanna og fjallamanna...
metnaðarfull grein í Perú enda mikið af bröttum og krefjandi fjöllum að klífa...

Allir ákveðnir í að njóta og klára...
það var ekkert annað í boði eftir linnulausa þjálfun mánuðum saman fyrir Perúferðina...

Komin í 5.000 m hæð... eftir 1,7 km göngu á þremur klukkutímum...
það tók okkur sum sé þrjá tíma að hækka okkur um 450 metra
... og það var mjög erfitt...

Kuldinn var nístandi þessa nótt...
þrátt fyrir góðan klæðnað, ull og primaloft og dúnúlpur þá var okkur flestum kalt allan tímann á leiðinni upp...
einfaldega af því við gátum ekki gengið okkur til hita...
Stórmerkileg upplifun sem átti eftir að leita á mann árum saman eftir Perúferðina...
það var eitthvurt óþægilegt hjálparleysi við það að ganga svona kappklæddur í myrkri og kulda
í svo þunnu lofti að maður gat ekki gengið sér til hita...
aðstæður sem sumir gátu ekki hugsað sér að koma sér í aftur og tóku þá ákvörðun í kjölfar Misti-göngunnar...
"ekki fleiri göngur í svona mikla hæð, takk"...

Skyndilega tók að birta af degi... sem var áþreifanlega orkugefandi
og Andesfjöllin glitruðu í skímunni í fjarska...

Að upplifa dagrenningu lengst uppi í fjöllunum er einstök upplifun sem erfitt er að lýsa...
hún er svo áhrifamikil og óáþreifanlega stór að hjartað hoppar við tilhugsunina...
það voru einfaldlega forréttindi að fá að upplifa þetta... þó það væri svona erfitt í leiðinni...

Faðmur birtunnar svo kærkominn og bjartur og hlýr...
því með sólinni kom ylurinn... birtan... skyggni... orka...

Allt breytist við birtuna... verður viðráðanlegra og fallegra og skiljanlegra og meira í samhengi...

Tindurinn var þarna uppi og við gengum bara skref fyrir skref á þrjóskunni einni saman...

Að upplifa svona augnablik... sjá skuggann af fjallinu sem maður er staddur á
falla á láglendið undan sólinni sem núna reis hægt úr austri...
er engu líkt og eitt af mestu töfrunum sem hægt er að upplifa í fjallgönguferðum...

Þessi mynd varð táknmynd Misti-göngunnar... kuldinn, brattinn, erfiðleikarnir, myrkrið, fegurðin, stórfengleikurinn
... gleðin skínandi í gegnum erfiðleikana...

Góður andi var í hópnum þrátt fyrir vanlíðan sem nú fór vaxandi með hverjum metranum upp á við...
það voru allir að taka á stóra sínum... sumir í hljóði í sínu horni...
aðrir með stuðningi frá félögum sínum...

Sjá rætur fjallsins liðast niður á láglendið... farvegi hrauns og vatns...

Hæðarveikin farin að hrjá menn allverulega og vanlíðanin áþreifanleg í hópnum...
Stundum stóð kvenþjálfara alls ekki á sama og bar ástand sumra leiðangursmanna undir leiðsögumenn
og spurði hvort þeir héldu að þeir ættu hugsanlega að láta þá snúa til baka niður
en leiðsögumennirnir voru aldrei á sama máli og mátu ástand allra þannig að menn gætu þetta...
og það reyndist rétt... þeir vissu greinilega hvað þeir voru að gera...
enda ekki að fara með hóp í mikla hæð í fyrsta sinn...

Úr dagbók þjálfara:

"Ótrúlegt að ganga svona tímunum saman í myrkrinu.
Talaði heilmikið við Johann leiðsögumann á leiðinni sem var mjög gaman.
Borgarljósin í fjarska eins og útsýni úr flugvél.
Loksins fór að birta til og það var orkugefandi.
Áslaug fljótlega lasin og dregst aftur úr. Er lasin allan tímann og fær lyf hjá Ölmu
og Kári og við hugsum um hana.
Göngum mjög hægt og viljum halda hópinn
en á ákveðnum tímapunkti vill Ankel að hver og einn haldi sínum gönguhraða
Hópurinn splittast við þetta en einhverra hluta vegna halda síðustu menn í við fremstu
og við erum öll á sama stað fram að snjóskaflinum..."

Við héldum því hópinn alla leið að skaflinum sem var mjög gott...
en þetta var svo erfitt að einbeitingin hjá flestum fór að mestu í að stíga næsta skref
og minnst í að spá í hvað aðrir væru að gera...

Sjá brattann á slóðanum... þetta var alvöru fjallganga...

Það var ekki skrítið að þetta tæki í þegar hæðin var orðin þetta mikil...

Andesfjöllin í fjarska eins og kórónur...

Skaflinn þar sem við fengum okkur að borða meðan lína var græjuð yfir hann...

"Kaffi klettur" eins og menn kalla góðan stað á Virkisjökulsleiðinni á Hnúkinn...
eða "Línuklettur" svipaður og á Sandfellsleiðinni á Hnúkinn...

Mjög langur skafl í heilmiklum bratta...

Komin í 5.560 m hæð...

Hérna áðum við og söfnuðum kröftum til að komast upp í skarðið neðan við tindinn...

Litið til baka...

Snjórinn harður eftir kuldann um nóttina...

Úr dagbók þjálfara:

Á einum tímapunkti er ég orðin lasin, með höfuðverk og slöpp
og tek Parasetamól (Panodil) og vatn og mat og líður strax betur og horfi á Kára hugsa um Áslaugu
rétt á meðan ég er að jafna mig. Mjög óþægilegt að líða svona.
Skrítið að sjá alla gefa eftir, Kára og fleiri verða smám saman veika".

Nú kom reipið sem Johann hafði með sér ansi vel...

Meðan þeir græjuðu línuna fengum við okkur að drekka og borða...

Svo var farið af stað...
Sjá Johann að leggja lokalínuna ofar yfir skaflinnog höggva spor í skaflinn...

Þetta var ansi bratt þó það sjáist ekki vel á mynd...

Snjórinn harður og skaflinn mjög brattur og langur beint niður...

Línan sem við áttum að halda okkur í... lykkja sem við smeygðum úlnliðnum í...
engar karabínur né belti, heldur eingöngu til stuðnings og jafnvægisgefangi...
hún var ekki að halda neinum ef hann dytti... hugsanlega draga alla af stað ef ein dytti ?
... varla samt, man ekki alveg hvernig tryggingarnar voru á línunni...

Allir slappir og í súrefnisskorti og því var gott að fá smá jafnvægislínu...

Úr dagbók þjálfara:

"Þurftum að smeygja okkur í línuna til að komast yfir skaflinn sem var mjög brattur og harður.
Svo langur að ef einhver hefði runnið af stað hefði það orðið stórslys.
Var logandi hrædd við þetta og ekki rónni fyrr en við vorum komin niður aftur gegnum báða skaflana.
Allt gekk vel samt, menn kræktu sér í línuna og studdust með staf við snjóinn hinum megin niður með brekkunni.
María S. t. d. að fara í línu í fyrsta skipti í lífinu."

Johann var búinn að spora vel fyrir hópinn um leið og hann lagði línuna...
þau voru mjög góð og djúpt í snjóinn... ekkert mál í nægu súrefni...
en svona kafli getur verið flókinn þegar maður er eingöngu með 50% súrefni á við vanalega...
... því það var það magn sem við höfðum til umráða á fjallinu...

http://www.altitude.org/air_pressure.php

Það var mjög gott að klára skaflinn... nú var bara lokabrekkan eftir upp á tind...

Þegar við komum í skarðið fleygðu menn sér niður af örþreytu og sumir sofnuðu hreinlega...

Aðrir tóku myndir og spáðu í lokakaflann með leiðsögumönnunum...

... og reyndu að njóta þessa stórkostlega staðar sem við vorum lent á...
komin á barminn á ytri gígnum á eldfjallinu sem varðar tindinn...
þarna úr skarðinu hafði hraunið m. a. lekið niður hlíðarnar...

Úr dagbók þjálfara:

"Þegar snjónum sleppti vorum við komin í skarðið og menn fleygðu sér þar niður og sumir sofnuðu.
Ég tók myndir og vildi halda áfram en einhverjir ætluðu að sleppa tindinum
og við vildum ekki pressa á menn í þessu ástandi.
Fórum því sjálf í línuna en Gunnar og fleiri hvöttu menn til að klára þetta
og smám saman söfnuðust allir á línuna og það endaði með að enginn varð eftir sem betur fer.

Já, það var ekki skrítið að vilja bara liggja og hvílast...

En, ha, jú, eigum við ekki að klára þetta...

Jú, auðvitað !

Þetta voru 150 metrar upp í mót... það var allt of lítið til að missa af tindinum og sjá alltaf eftir því...

Allt of miklir erfiðleikar að baki til að svekkja sig svo á því að hafa ekki farið síðustu 150 metrana...

Þökk sé Gunnari og þeim sem gengu á alla og gáfu þeim smá orku til að klára, þá náðu allir upp...
... það var vel gert...

En ástandið var skrautlegt á liðinu...

Hvert skref var þjáning... erfitt og stórt skref sem tók vel á...

Sjá brattann skaflinn niður frá efri hluta hans...

Tindurinn í augsýn og þá kom orkan...

En þetta tók sinn tíma... það var enginn að skokka þetta upp...

Gígurinn í toppi fjallsins... annar minni inni í þeim stærri...

Sjá snjófærið... ekki mjög gljúpur snjórinn en samt nægilega til að spora vel...

Sjá dýpra ofan í ytri gíginn...

Innri gígurinn...

Stutt og hæg skref og bara eitt í einu...

Sjá slóðina fyrir aftan hópinn...

Úr dagbók þjálfara:

"Síðasti kaflinn var 150 m upp klettinn og með snjóskafl alla leið upp á tind.
Ótrúlega stutt en svo ótrúlega langt.
Menn orðnir verulega veikir og píndu sig áfram en Áslaug og Heimir voru verst stödd.
Hjökkuðum þetta saman þar til tindinum var náð en gátum sleppt línunni í restina.

Örn hafði sett Kára fyrstan í línuna og hann var fyrstur upp.
Alma og Torfi komu á eftir og svo við Örn
en við tókum fram úr Gylfa og Lilju Sesselju sem þurftu að hægja á sér síðustu skrefin.

Ótrúlega erfitt, hvert skref þjáningarfullt og mæðin viðvarandi ásamt þrýstingi í höfðinu
og ógleði ef maður fór of geyst.

Man að ef ég tók mynd var ég 30 sek ca að jafna mig.
Man líka að ég teygði mig í snjó til að slökkva þorstann
og það tók 1-2 mín að jafna sig á því að hafa beygt sig niður.
Mikið sigurtilfinning að koma upp og menn híper glaðir en sumir fárveikir að koma upp."

Já, þetta var svakalega krefjandi... engin leið að lýsa þessu nema upplifa það sjálfur...
fyrir alla vana fjallgöngumenn er það þess virði til að skilja þessa háfjallamennsku betur
þegar maður horfir á fréttir eða kvikmyndir um fjallamennsku...

Sjá Kára beygja sig fram af vanlíðan og örmögnun til að geta haldið svo áfram...

Litið til baka á hópinn að koma... magnað að sjá hversu vel við héldum hópinn...

Sjá sjónarröndina... kúpt lögun jarðarkringlunnar sjáanleg í þetta mikilli hæð...

Mikill sigur uppi, allir faðmaðir og knúsaðir og hamingjuóskir og gleðin ríkjandi...

Sjá útsýnið niður á fjöllin í fjarska...

Hver og einn að hvetja hina og styðja síðustu metrana...

Sigurtilfinning sem ekki er hægt að lýsa...

Leiðsögumennirnir knúsuðu okkur líka og óskuðu til hamingju...

Áslaug og Heimir voru veikust og fengu stuðning frá félögum sínum síðustu metrana...

Hvílíkt afrek !

Brosið var ekki lengi að koma aftur á menn þrátt fyrir alla vanlíðanina...

Áslaug sagðist eftir á frekar vera til í að fæða öll þrjú börnin sín aftur
en upplifa þessa vanlíðan sem Misti gaf henni...
já, þetta er skelfileg vanlíðan að vera í svona súrefnisskorti og þurfa að erfiða upp í mót...

Við hvíldumst og nutum þess að hafa náð þessu hvert og eitt okkar...

Fjöllin í fjarska...

Gígurinn ytri og innri...

Við fögnðum hvert á sinn háttinn...

Hringdum meira að segja til Íslands !

Skáluðum í koníaki !

Veifuðum íslenska fánanum :-)

Og tókum sögulega hópmynd... sem enn þann dag í dag...
í mars 2018 þegar þetta er ritað... er tekin á hæsta punkti í sögu klúbbsins...
þar til vonandi Kilimanjaro toppar það í október í ár :-)

Efri: Kári Rúnar, Gylfi, Lilja Sesselja, Guðjón Pétur, María S., Gurra, Simmi, Torfi, Alma, Ingi, Heiðrún, Roar, Inga Lilja.
Neðri: Sigga Sig., Heimir, Bára, Örn, Halldóra Þ., Helga Bj., Áslaug.

Magnaður afrekshópur sem gaf ekkert eftir... framúrskarandi árangur !

Leiðsögumenn fóru fljótlega að reka á eftir okkur að fara niður... við tímdum því eiginlega ekki...
eftir allt það sem var að baki þá vildum við njóta uppi...

... en það var víst mál að lækka sig
og bæta líðan og ástand þeirra sem voru slappastir...

Sjá útsýnið...

Leiðsögumenn gættu allra vel í þessari göngu...

Niðurleiðin er varasöm og þá ræður kæruleysið og óþolinmæðin oft för
enda eru flest alvarleg slys í háfjallamennsku á niðurleið eða um 75%...

Við fórum aðra leið niður en upp...

Fórum niður í gíginn og slepptum öxlinni með skaflinum ofan við skarðið
sem var mjög heppilegt því hún var alger slysagildra fyrir slappan hóp á niðurleið...

Þetta var mjög skemmtileg og falleg leið...

Ógnarstærð gígsins upplifðist á okkar eigin skinni með þessu...

... litirnir, formið, ilmurinn, friðurinn... var alltumlykjandi...

Töfrandi flott leið...

... sem gaf eina fegurstu myndina í Perúferðinni...

Við vorum sannarlega á einstökum stað sem fáir í heiminum heimsækja...

Í skarðinu hvíldumst við lítið eitt áður en haldið var áfram niður...

Seinni skaflinn... þjálfari varð ekki rónni fyrr en allir voru komnir yfir...

Brattinn sést vel hér...

Eins gott að fara varlega... annað yrði dýrkeypt...

Sjá brattann niður skaflinn...

Mjög djúp og góð spor en í minningunni var þetta mjög varasamt
enda náði skaflinn langt niður í bratta og harðfenni...

Loksins komin í öruggt skjól og þá var "bara" eftir að klára niður...

Litið til baka upp í skarðið...

Aftur hvíld hér og nesti... flestir búnir með allan mat og allt vatn... sumir fyrir löngu...
þorsti og hungur svarf að og olli vanlíðan hjá sumum á niðurleiðinni
sem vel hefði verið hægt að koma í veg fyrir með strangari fyrirmælum um nesti og vökva í göngunni allri...

Það var ekkert vatn í boði á öllu fjallinu og því var það allt borið upp af okkur sjálfum...
minnir að við höfum átt að taka 2 L af vökva... sem var allt of lítið...
hefðum þurft allavega 4 - 5 L á mann...

Mönnum farið að líða betur með lækkandi hæð frá tindinum...
ótrúlegt að sjá batann koma svona hratt við lækkun á hæð í svona göngu...

En... þetta var ennþá erfitt...

Frá Línukletti rúlluðum við niður eina langa... langa skriðu alla leið í tjaldbúðirnar...

Örn var orðinn slappur á niðurleið og við héldum hópinn sem vorum aftast,
þjálfarar, Skagamenn nema Gurra og Simmi og svo Áslaug og Inga Lilja...

Þetta var lengsta skriðan í sögu Toppfara...

... samfellt úr 5.600 m hæð niður í 4.550 m hæð... eða 950 metrar eða svo... geri aðrar skriður betur !

Mergjuð leið sem hvíldi fætur, líkama og huga... gat ekki verið betra undirlag...
langtum hentugra en klöngur í grjóti og krókóttum stígum eins og uppleiðin var...
vel valið af leiðsögumönnum en líklega er hefð komin á þetta fyrirkomulag almennt í Mistigöngum...

Í tjaldbúðum voru menn að pakka saman eða hvílast og spjalla og nánast allir vildu halda áfram niður...

... frekar en að nærast og hvílast í tjöldunum áður en lokakaflinn yrði tekinn niður í bílana eins og boðið var upp á...

Það endaði með því að allir kusu að pakka saman og halda áfram niður að bílum
nema Ingi og Heiðrún og Guðjón Pétur og María S
sem lögðu sig og héldu svo áfram og tóku þá 4ra manna jeppann í stað rútunnar alla leið á hótelið...

Niðurleiðin var erfið og langdregin... rykug og heit um 5 km löng...

... en við tókum þetta á sálfræðinni því gps-tækið sagði 3,3, km í beinni línu í bílana
og það var einhvern veginn skárri tilhugsun að horfa bara á gps segja að það væru 3,3 km í leiðarenda...

Við tókum utan um Áslaugu sem missti af allri vanlíðaninni og svaf í tjaldinu þennan dag...
ekki auðvelt að vera sú eina sem missti af göngunni...
og þurfa að hlusta á okkur rifja allt upp sem hún fékk ekki að vera þátttakandi í...

Þetta var sigurganga þar sem við spjölluðum hátt uppi og viðruðum lífsreynsluna
... eina þá erfiðustu í sögu flestra... á hæsta fjallstindinn í lífi flestra...

Brátt tóku burðarmennirnir fram úr okkur með tjöldin og dýnurnar og dótið okkar á bakinu...

Við komumst ekki svona hratt með dagpokana okkar
enda lítið gert annað en ganga í sólarhring með "smá svefnlufsu þarna kringum kvöldmatarleytið" eða svo...

Mjög kærkomið að lenda á bílastæðinu... allir dauðfegnir eftir óþolinmóða niðurgöngu...
þjálfarar biðu eftir síðustu mönnum og tóku jeppa með Áslaugu og Ingu Lilju...

Tölfræði dagsins:

Alls 11,3 km á 14:10 klst. upp í 5.833 m hæð með alls hækkun upp á um 1.400 m
miðað við 4.553 m upphafshæð og 3.514 m endahæð.

Tölfræðin alls á Misti þessa tvo daga:

Alls gangan á Misti þannig 16,4 km á 20 klst. upp í 5.838 m skv gps (er 5.822 opinberlega)
með alls hækkun upp á 2.600 m miðað við 3.488 m upphafshæð.

Sæmi og hinir tóku vel á mótin okkur á hótelinu Cabanaconde...

Sérpöntuð kaka af hendi Sæma þar sem á stóð "Til hamingju" og "Misti" :-)
Alger snilld og mjög gaman að fá svona móttökur...
Sæmi vissi sem var... að þetta var mjög erfitt og sigurinn mikill...

Dásamlegt að hvílast á þessu hóteli og fara í sturtu og fá fréttir af hinum...
Lilja Kr. batnandi og leit vel út...
skoðunarferðir og fleiri ævintýri hjá þeim sem gaman væri að fá smá frásögn um hér í þessa ferðasögu
ef einhver nennir að senda mér skýrslu ! :-)

Úr dagbók þjálfara:
"Alsæl skiluðum við okkur dauðþreytt á hótelið og tók Sæmi á móti okkur með köku sem var frábært.
Einn kaldur með var gott en þreytan var yfirþyrmandi. Sturta og slökun
og svo út að borða með Gylfa, Lilju Sesselju, Heimi og Siggu og Simma og Gurru.
Steik sem var góð en allir framlágir og við fórum heim eftir matinn.
Sofnuð áður en Örn var búinn að græja sig um kvöldið fyrir morgundaginn.
Sjaldan verið eins þreytt enda hlúð mikið að öðrum í göngunni allan tímann."

------------------------------------

Ferðadagur 15 og 15 - 8 göngudagar af 12 að baki

Þriðja gönguferðin af fjórum í Perúferðinni
2ja daga fjallganga á fjallið El Misti í 5.822 m hæð

Þriðjudagurinn 29. mars og miðvikudagurinn 30. mars 2011
Flogið frá Ariquipa til Lima - frjáls dagur

Ferðalýsing Ítferða:
29. mars: Flogið til Lima, skoðunarferð um borgina seinni partinn. 
Gist á 3ja stjörnu hóteli í Miraflores í Lima (Hostal The Place).
30. mars: Frjáls dagur í Lima.  Næturrúta til Huaraz (brottför 22).

Morguninn eftir voru allir himinglaðir með ótrúlega göngu deginum áður
og nutu þess að borða sig sadda af morgunmatnum á hótelinu...

Það var margt að melta og viðra og spá í eftir afrekið...

... eldraun sem við áttum eftir að rifja upp og tala saman um árum saman eftir Perúferðina...

Sigurinn var dísætur og það kom viss léttir hjá okkur eftir Misti...

Við máttum vera ánægð með afrekið því það var ekki sjálfsagt að allir kæmust upp
á fjall í þetta mikilli hæð eins og alls kyns skelfingarsögur fóru af um Kilimanjaro og fleiri svipað há fjöll
sem Íslendingar hafa klifið gegnum árin...

Við kvöddum Misti með virktum og virðingu... þetta hafði verið alvöru fjallganga með öllum pakkanum...

Fórum við virkilega þarna upp... skaflinn þarna og alla leið á tindinn ?

Rúta keyrði okkur út á flugvöll...
sjá sjópokann sem sumir voru með utan um farangurinn sinn
og hentar sérlega vel í svona flóknu ferðalagi þar sem burðarmenn koma við sögu á köflum...

Enn eitt flugið í Perúferðinni... við fórum alls níu sinnum í flug í þessari ferð...
tvisvar í næturrútu og þá eru ótaldar rútuferðirnar á milli flugvalla og hótela og staða...
samt var þetta hörkugönguferð fyrst og fremst...
já, þetta var helpakkað ferðalag frá fyrstu mínútu til þeirrar síðustu...

Á flugvellinum skoðuðum við myndir frá Roari sem var búinn að hlaða þeimá tölvuna sína...
tæknin var ekki lengra komin þarna árið 2011 en svo að geymslugetan í myndavélunum leyfðu ekki annað
 en að hlaða niður myndum á tölvur á milli ferða ef menn tóku mikið magn...
þess vegna voru nokkrir með tölvurnar sínar með sér í þessari ferð ofan á annan flókinn farangur...

Vertu sæl borgin Arequipa og fjallið Misti... við gleymum ykkur aldrei...

Sjá hversu umfangsmikið fjallið er og hvernig það tekur yfir allt á svæðinu...
meira að segja flugvöllurinn fellur í skuggann á því og þú kemst ekki hjá því að stara... og stara...
nú störðum við á öðrum forsendum en fyrr í ferðinni... nú störðum við á tindinn og vissum hvernig þar er umhorfs...
hvernig er að anda þarna uppi í 50% súrefni og þjást við það að beygja sig niður eða róta í bakpokanum sínum...
... hvernig það er að mæðast í hálfa mínútu við það eitt að ná í myndavélina úr vasanum og taka mynd...

Lima er höfuðborg Perú og þar búa um 10 milljónir manna...
borg andstæðna þar sem velmegun og sárafátækt blandaðist fyrir augunum á manni...

https://en.wikipedia.org/wiki/Lima

Kosningaveggspjöldin orðin stærri og fleiri en í fámennari stöðum landsins...

Hótelið okkar í Lima... "Hostal The Place" var mun síðra en þau sem við gistum á í fjallaþorpinu Cusco...
eyðimerkurborginni Arequipa... og fjallabænum Huaraz sem við áttum eftir að heimsækja...
en þó mun betra en "hótelið" í gljúfurhótelinu Cabanaconde...

... og svo því sé nú haldið til haga þá var heimagistingin niðri í gljúfrinu Colca Canyon sér á parti
sem erfitt er að bera saman við "hótel" eða "hostel" en skákaði þessu öllu saman að mati sumra
þó gólf og veggir væru mold, leir og grjót... :-)

Í dagbók þjálfara segir að þetta hafi verið þetta hótel hafi verið
"agalega lélegt, fúkki og þrengsli en góð sameiginleg stofa og góð staðsetning í Miraflores hverfinu"...

En... sérherbergi... rúm... salerni með rennandi vatni... hvernig gat maður kvartað svona ? :-)

Árið 2011 settu menn ekki svo glatt nokkurn hlut á veraldarvefinn...
það var ekki 4G né wifi svo auðveldlega og því var gaman að komast í menninguna
og geta sett ljósmyndir á vefsíðu Toppfara...

Við komum okkur fyrir á hótelinu og fórum í skoðunarferð um borgina...

Fengum frábæra leiðsögn frá þessari konu hér um alla helstu staði miðborgarinnar
og vorum að til sjö um kvöldið...

Gengum um aðaltorgið...

... og skoðuðum mannlífið og fræddumst um sögu Perú...

Áttum rólega stund í kirkjunni þar sem fólk sat og hugleiddi... ógleymanlegur friður þarna...

Skoðuðum höllina og þinghúsið...

... menninguna og markaðina...

Auðvitað hópmynd á torginu... loksins borgaralega klædd á hópmynd... skemmtileg tilbreyting :-)

Efri: Gunnar, María E., Bára, Örn, Inga Lilja, Guðjón Pétur, María S., Halldóra Á., Ingi, Sæmi,
Roar, Sjoi, Kári Rúnar, Sigga Rósa.
Neðri: Halldóra Þ., Gurra, Áslaug, Simmi, Heimir, Sigga Sig., Ágústa, Heiðrún, Gerður Jens. og Rikki.

Vorum 24 af 30 manns í þessari skoðunarferð.

Lögreglan í Lima var ekkert að stressa sig á þessum ljóshærðu skvísum frá Íslandi :-)

... ekki heldur þessir flottu drengir sem voru að leika sér á götunni...

Sjá marglituðu húsin uppi í hæðunum... þetta minnir ansi mikið á Kathmandu borgina í Nepal...

Fuglalífið á torginu var líflegt...

Heilu fjölskyldurnar að slaka á og njóta lífsins seinnipart dags...

Við erum sjaldan svona afslöppuð á Íslandi niðri í bæ... alltaf eitthvað að flýta okkur eitthvurt...
kannski er það einfaldlega hitastigið...

Grafirnar...

Úr dagbók þjálfara:
"Ég boðaði menn í kokteil þeir sem vildu kl. 19:30 á hótelinu og svo að leggja af stað kl. 20:00
en það mætti enginn í kokteilinn, allir að græja sig eftir skoðunarferðina.
Lino útvegaði okkur "góðan stað" til að fara út að borða um kvöldið sem reyndist vera í eldhúsinu á "El Tigre"
og ég varð fyrir miklum vonbrigðum en gat ekki tekið þetta til baka.
Góð stemning samt. Rauðvín og lélegur matur en við gengum hlæjandi heim og fórum snemma að sofa"

Já, þetta lítur nú ansi vel út á myndum samt miðað við ofangreinda lýsingu
og það voru allir ákveðnir í að fagna og njóta...

Gott að vera í menningunni aðeins og í sparifötum... hreinn og í rólegheitum að spjalla...

Nokkrir fögnuðu 50 árum árið 2011 í Toppförum...
Alma, Gunnar, Kári Rúnar, Sigga Rósa og Örn fóru til Perú m. a. í tilefni af afmælisárinu sínu...
Lilja varð reyndar fimmtug einu ári á undan en fann þennan í eldhúsinu á veitingastaðnum :-)

Daginn eftir eyddu menn hver á sínum vegum deginum í Lima að versla og njóta og borða ...

... við áttum næturrútu framundan um kvöldið...
síðasta gönguferð Perúferðarinnar var framundan... 4ra daga ganga um Santa Cruz Trek
sem af mörgum er ein af fegurstu gönguleiðum í heimi...
en til þess að komast í hana urðum við að ferðast til bæjarins Huaraz
sem er í sögulegum þjóðgarði þar sem margt skelfilegt hefur gengið á...

Sjá ferðahluta 4 af 4 úr Peruferðinni hér:
Santa Cruz Trek 1. - 4. apríl 20111

Sjá einnig...

Ferðahluta 1 - Inkaslóðirnar 4ra daga ganga.

Ferðahluta 2 - Colca Canyon gljúfrið 2ja daga ganga.