Þó Ljósufjalla líparít
lýsi á sumardegi,
vafin þoku vot og hvít
varð á okkar vegi.

Sú fregn barst héðan fyrr um tíð
af ferðalokum þeim,
í náttmyrkri og norðanhríð
þeir náðu aldrei heim.
                                    Karl Andersen

Tindur nr. 3 Ljósufjöll var genginn laugardaginn 11. ágúst og mættu 16 manns að meðtöldum þjálfurum og til viðbótar hann Guðjón, fjallaleiðsögumaður. Ferðin gekk mjög vel enda veður með besta móti, sólskin, logn og hlýtt, N8 og 14° - 18°C. Þoka var til fjalla sem skyggði á útsýni þegar ofar dró og þá kom einnig gola sem gaf okkur meðvind á niðurleið eftir brakandi hita á uppleið. Hópurinn var sterkur þennan dag, tveir gestir komu með í ferðina og var stemmningin góð. Hist var á bílastæðinu við World Class í Spöng, Grafarvogi kl. 07:00 og raðað í bíla eftir stutta viðkynningu Guðjóns, fjallaleiðsögumanns.

Ekið var úr svölu, lágskýjuðu þokulofti höfuðborgarinnar, en fljótlega komið í sólríkara og hlýrra veður á Vesturlandi, eiginlega þegar við ókum upp úr Hvalfjarðargöngunum. Með viðkomu í Borgarnesi á tíma sem fáir voru á ferli, var ennþá fremur svalt enda sólin í óða önn að rísa. Ekið var inn á Snæfellsnesið sem skartaði sínu fegursta í sólinni og eftir um 2ja tíma akstur var komið að bænum Minni-Borg þar sem fengið var leyfi bóndans til þess að skilja bílana eftir. Lagt var af stað kl. 9:20 og gengið á grasigrónum kindargötum og svo upp með Kleifá að Hamarsfossi. Framhjá Valafossi var gengið austan við Urðarfell, upp Sandskarð og Sandfell enda varð undirlag fljótlega grófari möl og mosi. Áð var nokkrum sinnum á leiðinni með gullfallegu útsýni til sjávar um Snæfellsnesið, en Ljósufjöllin voru sveipuð dulúðugri þokunni sem virtist leika sér með göngumenn. Þjálfari var sannfærð um að þokan myndi lyftast af fjöllunum eftir því sem ofar drægi leiðangrinum, enda læddist hún um og lagðist, léttist og þéttist, en það var sama hve sterkt vongóðu hugaraflinu var beitt, á endanum gekk hópurinn inn í þokuna sem umlukti okkur það sem eftir leið efri hluta ferðarinnar um tinda Ljósufjalla.

Gengið var í tiltölulega þéttri þokunni (skyggni ca 50m) um grófa möl og svart hraun og fljótlega komu snjóskaflar í ljós og brattinn jókst. Við eina áninguna þar sem þétta þurfti hópinn birtist vestasti tindur Ljósufjalla okkur, Snasi (995m) og nokkur skutust þar upp,  enda lofaði síbreytilegt þokuloftið okkur útsýni þá og þegar. Á miðri leiðinni upp opnaðist skyndilega skýjahulan frá miðtindi sem reis tignarlegur og fagur yfir okkur til austurs svo fékk á suma göngumenn, enda varla hægt að upplifa magnaðri sýn eftir þvælinginn í þokunni. Miðtindur birtist okkur þó eingöngu í nokkrar sekúndur en þær voru nógu margar til þess að minningabankinn gat vistað myndina með áhrifunum undir flokknum "ógleymanleg augnablik" og gert þessa göngu þess virði að hafa lagt í hana. Hér varð á vegi upplifun sem margir fjallamenn sannreyna þegar gengið er í þoku eða skýjum ofar og útsýnið birtist skyndilega með margföldunaráhrifum við opinberun sjóndeildarhringsins sem þar til á því augnabliki er hulið sjónum. Uppi á Snasa opnaðist skýjahulan einnig skyndilega til suður svo nokkrir náðu að smella af myndum niður að Faxaflóa en því miður lokaðist jafnharðan fyrir aftur og lítið var meira að sjá þarna í tindunum.

Gengið var svo um Koll (1001m) og áleiðis á Miðtind upp bratta hraunskriðu sem var laus í sér og reyndi talsvert á svo greiddist enn frekar úr hópnum og ein ákvað að sitja af sér Miðtindinn sjálfan og bíða hópsins fram að niðurleið. Sú ákvörðun skrifast líklegast einnig á hópinn sem læra þarf af þessari reynslu hve mikilvægt það er að gæta þess að enginn dragist óþarflega mikið aftur úr og fái það ranglega á tilfinninguna að hann sé að tefja fyrir hinum. Teknir voru GPS-punktar hjá henni og haldið áfram þennan stutta spöl sem eftir var uns komið var að mörkum svarthraunsins og líparítsins þaðan sem Miðtindur reis (1063m). Klöngrast var upp þennan hæsta tind Ljósufjalla í lausu og rauðu hraunmolunum svo gæta þurfti þess að hrauna ekki yfir ferðafélagana. Fjórir undarfarar komust fyrst upp, þau Halldór, Alda, Þorleifur og Grétar Jón og var varla svo að 17 manns kæmust fyrir á toppnum enda flókið mál að mynda heildina með góðu móti í jafn lausu hrauninu og var. Gárungar ferðarinnar voru komnir langleiðina með að sannfæra sjálfa sig og aðra um að við værum komin í allavega 2.500m hæð og var sú kátína ágætis sálarnæring eftir áreynsluna upp á topp, en annars sátum við þarna ágætis stund og nærðumst vel eftir hálft dagsverkið. Þar sem skyggni bauð ekki upp á nokkra umhverfisáttun né útsýni til Faxaflóa eða yfir Breiðafjörð var nokkuð ljóst að Ljósufjöllin yrðu klifin aftur enda Botna-Skyrtunna (988m), Bleikur (1050m) og Gráni (1001m) ósigraðir í þetta skiptið (spurning hvort rétt sé að við fórum á Snasa eða eingöngu Koll, sjá síðar). Það hefði óneitanlega verið magnaðri tilfinning að sitja þarna þétt öll á miðtindi með snarbrattann fyrir aftan og framan langar leiðir niður ef útsýni hefði gefist svo jafnvel hefði farið svo um mann í hæðinni að maður hefði þurft öruggt tak en þetta þarf að sannreyna síðar...

Niðurleið var svo sömu leið um hrygg Miðtinds og niður í átt að Kolli til ferðafélagans sem beðið hafði eftir okkur og setið af sér tindinn. Gengið var svo vestar niður á láglendið um Giljatungur og Fosshlíð vestan megin Sandfells og Urðarfells, en þarna urðu nokkrir viðskila við hópinn í stuttan tíma þar sem þau höfðu tafist m. a. við plástrun á hælsæri. Örn kom þó fljótlega auga á týndu sauðina sem voru hálf svekktir yfir að hafa ekki fengið að finna hópinn í friði enda Grétar Jón að prófa nýjar GPS-græjur. Eftir síðustu pásuna í grasinu þar sem afskaplega gott hefði verið að sofna aðeins eftir langan dag var haldið áfram það sem eftir leið ferðar og fljótlega komið í land Minni-Borgar og gengið síðasta spölinn um torfæruveg að bænum. Gangan var 8:23klst með öllu, 19,9km að baki, hækkun upp á 990m og 1063m hár tindur eða hreint út sagt frábær dagur í glimrandi veðri sem þó gaf ekki skyggni uppi á hálendinu en útsýni af háum tindum sem þessum er ekki sjálfgefið og eykur því verðmæti þeirra augnablika þegar slíkt fæst.