Akrafjall í rigningu og þoku
... en hlýju og lygnu veðri ...

19 manns mættu í nýársgönguna laugardaginn 3. janúar þrátt fyrir rigningarsudda í veðurspánni sem gekk vel eftir... en þar á meðal voru þær Herdís Skarphéðins og Hildur Vals á sinni fyrstu göngu með hópnum. 

Gengið var í góðu færi um mosa og grjót og nánast engan snjó að sjá nema í norðurhlíðum og einstaka giljum svo umhverfið var ansi sumarlegt svona í byrjun janúar í hlýjindum og logni ... en suddinn var slíkur að allir voru vel blautir í lok dagsins...

Skyggni var lítið alla leiðina og útsýnið eftir því, þokan þykk og erfitt að átta sig á miðri heiðinni austan Berjadalsins en gengið var upp nyrðri hrygginn um Guðfinnuþúfu og Geirmundartind og svo ofan Skellibrekkna yfir á syðri hrygginn og eftir honum um Háahnúk vestur í mynni Berjadals aftur.

Aldeilis góð byrjun á nýju ári sem mældist
15,8 km löng og tók 6:02 klst. upp í 647 og 565 m hæð með 579 m hækkun miðað við upphafsstað...

Fínasta útvera með kærkomnum sumarbrag um hávetur
 þó skyggnið hefði óneitanlega mátt vera betra á þessu einstaka útsýnisfjalli...
 

Lagt var af stað kl. 9:59 í grenjandi rigningu en hlýju og lygnu veðri og engu skyggni... bara þoku sem lá yfir alla leið að fjallsrótum...

Gengið var um Selbrekku upp með nyrðri hrygg fjallsins og vorum við með höfuðljósin kveikt fram í fyrsta klukkutímann.

Yndislegt veður þrátt fyrir allt, svo hlýtt og gott færi að manni fannst þetta vera sumar.

Við Guðfinnuþúfu fengum við okkur nesti í bleytunni og horfðum út í þokuna... veðrið lagaðist ekkert þrátt fyrir sterka von...

Guðjón Pétur skottaðist meðfram nýrri leið norðan megin utan í klettunum á meðan hinir kyngdu síðustu bitunum og komst að því að þetta væri vel fært fyrir allan hópinn og var þessi nýbreytni mjög vel þegin til tilbreytingar frá klöngrinu hægra megin við norðurbrúnina.

Hvernig skyldi þessi leið vera í góðu skyggni...?

Það verður spennandi að komast að því síðar.

Áfram var haldið með norðurbrúninni og er þessi hluti leiðarinnar mun skemmtilegri en syðri brúnirnar þar sem klöngrið heldur manni vel við efnið og gefur alltaf þessa von um að vera kominn... þar til næsta brún birtist...

... en þennan dag vorum við oft á toppnum... á því sem mögulega sást því ofar þykkjaðist þokan og laug fyrir okkur... en gps-ið laug ekki... það eru bara 100 m eftir í hækkun...og síðar:  núna eru bara...

Stundum rofaði aðeins til... þó aldrei svo að útsýni gæfist en þá náðist svona mynd af hópnum að klöngrast í fjarska um brúnina.

Skyndilega vorum við svo komin á hinn hógværa Geirmundartind sem ólíkt klettunum lengstum eftir brúninni lætur lítið yfir sér í hækkun og er bara slétta með steinhellugólfi... en samt 643 m hár og því hæstur tinda Akrafjalls eða 654 m skv.gps þjálfara þennan dag
(skráum alltaf okkar mælingar til að berar saman síðar en erum meðvituð um opinberar hæðartölur).

Þarna hélt áfram að rigna og smá gola fékk meira að segja  að leika um svæðið en þjálfari þrjóskaðist við og tók hópmynd við þessi agalegu myndatökuskilyrði...

Efri: Hjörleifur, Björn, Stefán Heimir, Helga Bj., Guðjón Pétur, ragna, Hildur, Bjarni, María, Herdís S., Sigríður Sig., Soffía Rósa.
Neðri: Bára, Irma, Helga Sig., Gylfi Þór, Linda, Heiðrún og Örn tók mynd.

Smá toppgleði og tindablaður og svona...

...þrátt fyrir veðrið...

... þýðir ekkert annað...

... ekki gátum við kvartað yfir kulda eða hálku eða roki...

En hér voru margir farnir að blotna og vildu halda áfram til að kólna ekki...

Myndirnar þær verstu til þessa í laugardagsgöngu...

Villugjarnt og þokukennt var á heiðinni...

Vel dreifðist úr hópnum en Örn fór fremstur með gps-ið sem einu leiðina til að lóðsa okkur gegnum þykknið að næst hæsta hnúk Akrafjalls sem virðist ekki eiga nafn en er 572 m hár.

 Engin kennileiti að sjá og því var auðvelt að taka þessa myndarlegu hægri beygju sem hópurinn gerði þegar gps-ið fraus og sagðist alltaf vera á góðri leið að vörðunni góðu...

En hluti hópsins var viðskila við hina á þessum kafla og stelpurnar fundu þá svo aftur með sporaleit, hrópum og sömu hægri-vitleysunni og hinir... sem Guðjón Pétur skildi ekkert í með gps-ið sitt í góðu lagi en hann bókstaflega horfði á okkar hóp taka beygjuna myndarlegu þegar okkur fannst við vera að ganga beint... og var hann ekki lengi að leiðrétta okkur yfir á réttan kjöl aftur...

...en mikið óskaplega vorum við með mismunandi tilfinningu fyrir áttunum... suður er hingað... nei við eigum að fara í þessa átt... nei við vorum að koma þaðan... Það var meira að segja óskiljanlegt hvernig hóparnir sameinuðust þar sem hægri beygjan var skörp og var þessi villuleið ágætis áminning um hve fljótt maður tapar áttum í þokunni og nauðsynlegt að vera með kort og áttavita og fleiri en eitt gps-tæki  til að vera öruggur.

Þetta hefði getað orðið fyrirtaks rötunaræfing fyrir hópinn og hann orðið að leysa málið saman, en ástandið var slíkt að menn væru ekki til í mikla rötunarfimleika í bleytunni sýndist þjálfara... enda voru menn uppteknir við nesti og fataskipti og fremur til í að ganga áfram en staldra lengi við.

Ef svo hefði farið að eingöngu eitt gps-tæki hefði verið við höndina í þessari ferð (sem fraus) hefði verið ráð að notast við kortið sem þjálfari var með og finna langt kennileiti sem áttaviti gæti fundið fyrir okkur sbr. námskeiðið um daginn.

Berjadalsá hefði t. d. geta verið kostur þar sem hún klýfur Akrafjall í tvennar brúnir eða hryggi og liggur djúpt austan til og í vesturátt. Þarna hefðum við því getað tekið þá ákvörðun að ganga í suður þar til ánni væri náð og þar með væri landslagið búið að stilla okkur inn á þekkta afstöðu á korti.

En við vildum enn sem komið var eltast við næst hæsta hnúkinn og forðast Skellibrekkur með tilheyrandi hækkun og lækkun Berjadalsins svo við stefndum á hann með gráðustefnuna 85° sem Guðjón Pétur fann út í gps-tækinu sínu, en þegar leið á og 700 m voru að henni ákváðum við að halda áfram sunnar til að stytta gönguleiðina í ljósi veðursins... 
Þessi hnúkur bíður bara betri tíma enda eiga menn eftir að sjá þessa leið á Akrafjalli í betra skyggni hvort eð er.

Hér gengið yfir Berjadalsánna sem safnaði greinilega í sig sköflunum í kuldanum áður en hlýjindakaflinn reið yfir.

Það var góð tilfinning að koma að ánni því þar með var maður búinn að ná áttum aftur og var ekki bara að ganga eftir gps eða áttavita gegn eigin átta-(-villu)-tilfinningu  heldur landslaginu eins og maður þekkir það á fjallinu...

Framundan var svo bara syðri brúnin að Háahnúk sem var gengin rösklega og í sama skyggnisleysinu og fyrr um daginn...

"Þarna er Reykjavík... sko ef það væri ekki þoka"... "er það?... ég hefði haldið að hún væri í þessa átt..." sumir voru enn ekki komnir með áttirnar réttar í þokunni sem var ekkert skrítið, en það er óþægilegra að vera villtur á stað sem maður þekkir ekki ólíkt kunnuglegum slóðum sem maður getur þvælst um þar til maður finnur sín kennileiti... En auðvitað eru kortin svo leið til að miða við ef maður þarf að átta sig á ókunnu umhverfi sbr. rötunarnámskeiðið... hamrarnir og gilin báðum megin t. d. en Berjadalurinn og áin samt nærtækasta kennileitið til rötunar í þessu tilfelli. Það getur svo flækt málin ef nokkrar smærri ár renna niður í þessa... en þá er bara að fara grimmt eftir áttavitanum, nýta önnur kennileiti á korti eða í minni og láta ekki sjálfan sig rugla sig...

Á Háahnúk (555 m (mældist 565 m)) var skrifað í gestabókina en ekki tekin mynd þar sem tökuaðstæður voru enn jafn slæmar og við flýttum okkur bara niður síðasta kaflann.

Slóðinn þarna mikið genginn og má ætla að þessi leið sé mun vinsælli en norðan megin en hér hefur áhrif að jarðvegurinn er gljúpari og því eftirgefanlegri mikilli umferð fremur en grýtið á norðurbrúninni sem kannski fælir þá frá sem vilja taka rösklega þolgöngu upp bæjarfjallið sitt.

Niður komum við í sama veðrinu sem ríkt hafði síðustu daga og ríkti svo dagana eftir þennan... þokusúldarregni og allir rennandi blautir eftir daginn...

...en komnir með hressilegra nýársgöngu í fjallasafnið 2009 upp á 6:02 - 6:15 klst. á 15,8 km langri leið upp í 654 m hæð með 579 m hækkun.

Blautt en gott svona í byrjun ársins 2009... ár sem á eflaust eftir að vera sögulegt fyrir margir sakir í sporum Toppfara og Íslendinga almennt... við treystum því að rigningin og þokan gefi ekki tóninn fyrir tár og drunga á árinu heldur hreinsun og friðsæld sem kannski þurfti eftir öll lætin í "2007-árgerðinni"...

Gps-slóðinn með hægri beygjuna myndarlegu og afstöðuna við vörðuna.

Google-earth myndin sýnir vel dalinn og svo hæðarbunguna sem næst hæsti hnúkurinn liggur á með vörðunni.

Gpg-prófíllinn af einu gps-tækinu sem mælir Geirmundartind 645 m háan.
Sjá fjarlægðin er 3,5 km að tindinum miðað við 15,8 km heildarvegalengd.

Sjá allar myndir þjálfara úr ferðinni á www.picasaweb.google.com/Toppfarar