Laugavegsævintýri Ástu og Gísla Þórs

Ferðasaga frá Ástu Henriks í júlí 2013

Mikið höfðum við hlakkað til að rölta Laugaveginn í einum rykk með Toppförum en stundum verður mannskepnan víst að lúta í lægri hlut fyrir náttúrunni og vonbrigðin voru mikil þegar hætta þurfti við ferðina. Þessi hugmynd mallaði nú samt í undirmeðvitundinni og föstudagskvöldið 26. júlí fórum við að spá í það að gaman væri nú láta verða af þessu ævintýri en spurningin var hvort ennþá væri nógu bjart yfir blánóttina.

Hjöllaganga á þriðjudeginum, sem reyndar reyndist ágætis tindferð og ekki komið heim fyrr en hálf tvö sýndi að þetta ætti að sleppa. Þá skoðuðum við veðurspá vikunnar og sáum að langbesta spáin var fyrir næsta dag. Tókum við því þá ákvörðun að nýta góða veðrið, eftir rigningasumarið mikla, skruppum út í búð að kaupa nesti, pökkuðum niður og vorum mætt í rútuna hálf átta næsta morgun, innan við tíu tímum eftir að ákvörðunin var tekin.

Hægt er að kaupa svokallaðan Laugavegspassa sem er far með rútu frá Reykjavík í Landmannalaugar og svo frá Þórsmörk og aftur til Reykjavíkur og er það mun hagstæðara en að kaupa far hvora leiðina fyrir sig. Þetta þýddi að við höfðum rúman sólarhring til að koma okkur alla leið. Ekki var verra að hafa góðan tíma ef eitthvað kæmi upp á - sem svo reyndist raunin. Þetta var nú svolítið skondið allt saman, gerðist svo hratt. Við vorum allt í einu komin hálf svefnlaus upp í rútu á leið í Landmannalaugar í bongóblíðu, spennt að takast á við áskorun næsta sólarhrings.

Við komum í Landmannalaugar um eitt leytið og slóruðum svolítið þar, fengum okkur að borða og nutum góða veðursins og fegurðarinnar sem við okkur blasti. Fyrsti leggurinn, upp í Hrafntinnusker, var eins og að ganga í gegn um litskrúðugt málverk og tók það okkur hátt í fjóra tíma að rölta þann legg. Veðrið var eins og það gerist best og gáfum við okkur tíma til að smella af slatta af myndum og við nutum þess að dóla þetta í rólegheitunum.

Þessi kafli er svo óendanlega fallegur og það var svo magnað að geta rölt hann á stuttbuxum og ermalausum bol. Litadýrðin var óraunveruleg og rjúkandi hverirnir svo mikil andstæða við ískalda snjóskaflana. Svo glitraði hrafntinnan í sólinni eins og demantar. Þessi mikla náttúrufegurð hreinlega gleypti okkur, við vorum í sæluvímu.

Útlendingarnir sem við spjölluðum við í Hrafntinnuskeri á meðan við gæddum okkur á gómsætu nestinu, m.a. brauði með kæfu, sjúskaðri sviðasultu  og krömdum banana héldu að við hefðum tapað vitglórunni þegar við sögðum þeim að við ætluðum alla leið í Þórsmörk. Við kvöddum þá með brosi á vör og gáfum svolítið í.

Fegurðin í kvöldsólinni var einstök og togaði hún okkur áfram. Sólin litaði jöklana gyllta, hnjúkaþeyr feyktist fram af toppunum og þokan læddist niður hlíðarnar í áttina að okkur en þegar hún átti örstutt eftir í að ná okkur snéri hún við eins og hendi væri veifað og skreið til baka eins og kvikmynd sem spólað er afturábak. Andstæðurnar í náttúrunni og kynjamyndirnar í snjónum voru magnaðar. Á þeirri stundu þegar við stóðum svo fyrir ofan snarbratta hlíðina sem liggur niður að Grashagakvíslinni og horfðum yfir Álftavatnið rammað inn milli fjallanna, með jöklana í bakgrunninum, má segja að við höfum nánast misst andann. Þvílíkt málverk frá náttúrunnar hendi.

Ekki var hræða á ferð fyrr en við komum yfir Grashagakvíslina, en þá hittum við landvörð og spjölluðum svolítið við hann.  Það tók okkur rúma þrjá tíma að rölta þennan legg en svo töfðumst við í klukkutíma því við lentum í vandræðum með að komast yfir Grashagakvíslina, ótrúlegt en satt, slíkir voru vatnavextirnir. Við vorum þar að kvöldi og eftir þennan heita dag var áin svolítið villt.

Við reyndum fyrst að brúa hana með spýtum úr fyrrverandi brú Laugavegshlaupara en það gekk ekki svo við gengum niður með ánni og fundum stað þar sem hún var aðeins rólegri. Landvörðurinn sagði einmitt að svona slæm væri þessi á nánast aldrei. Þarna reyndist farartálmi á leið okkar sem við höfðum ekki búist við en hugsuðum með okkur að betri er krókur en kelda og við höfðum jú nægan tíma og því óþarfi að taka einhverja áhættu, sérstaklega þar sem við vorum ein á ferð, allir aðrir á þessari leið farnir að hrjóta ofan í svefnpokum.

Við Álftavatn nærðum við okkur og slökuðum á áður en lagt var af stað á þriðja legg leiðarinnar, rúmum klukkutíma eftir miðnætti.  Á þessum tímapunkti var farið að rökkva töluvert og var það alveg geggjuð tilfinning að rölta alein í heiminum um hálendi Íslands. Þoka lá yfir Hvanngili og var það eins og að ganga í gegn um draugabæ þegar við gengum þar hjá, allt grátt og líflaust. Þetta var eini, örstutti kaflinn í allri ferðinni þar sem skyggði á útsýni.

Þegar við óðum Bláfjallakvíslina var nokkuð dimmt sem gerði þetta allt saman ennþá ævintýralegra.  Við dagrenningu, um hálf þrjú leytið, var svo einhvern vegin eins og heimurinn lifnaði allt í einu við og var það einstök upplifun. Þarna vorum við ein á miðjum sandinum um hánótt í yndislegu veðri með allan þennan stórfenglega fjallasal í kringum okkur. Það tók okkur rúma fimm og hálfan tíma að rölta þennan legg. Það sem hægði á för voru vænar blöðrur undir hælum og þar með ný áskorun fyrir fjallageit sem beitti hugaraflinu til að halda áfram sandinn endalausa sem svo reyndist ekki endalaus.

Í Emstrum (Botnum) settumst við niður til að næra okkur um það leyti sem hörðustu morgunhanarnir voru að skríða út úr skálum og tjöldum. Röltum við svo af stað, síðasta legginn og trúðum því varla að við værum komin svona langt. Við vorum hátt í fimm tíma að rölta þennan legg. Það góða var að orkubúskapurinn var ennþá í góðu lagi og brekkurnar upp í móti voru kærkomin hvíld fyrir þá sárfættu, svo furðulegt sem það nú er. Það að vera á síðasta leggnum gaf okkur ótrúlega orku og við vorum sannfærð um að þetta myndi hafast.

Eftir að hafa rölt í gegn um hrjóstrugt landið klukkutímum saman var yndislegt að ganga  inn í Almenning, þennan mjúka gróðurfaðm og anda að sér birkiilminum og sjá blágresið í blóma. Þegar Einhyrningur blast svo við í allri sinni dýrð rifjuðust upp skemmtilegar minningar um prúðbúið fólk á fjalli.

Í Húsadal komum við nokkuð slæpt en þrátt fyrir vænar blöðrur, brotna tönn og tognun á hendi vorum við alsæl eftir magnaða upplifun í náttúru Íslands og sigurtilfinning hríslaðist um okkur.  Þetta ferðalag var bæði stórkostleg upplifun og ákveðin lexía. Við erum heppin og þakklát að hafa heilsu til að geta upplifað svona brjálæði en maður þarf að vera við öllu búinn og tilbúinn að taka á honum stóra sínum ef eitthvað bjátar á. Þetta ferðalag sannaði það svo sannarlega að hugurinn ber mann hálfa leið. Svo má ekki gleyma því að það að upplifa svona mikla náttúrufegurð á svona stuttum tíma í svona dásamlegu veðri er alveg ótrúlega nærandi fyrir sálina og gefur manni aukna orku og svo er lengi hægt að ylja  sér við minningarnar.

Þegar við vorum komin á leiðarenda, eftir 57-8 km rölt og komin í hús kom hellidemba en varla hafði komið dropi úr lofti alla leiðina, þetta var alveg fullkomið. Það erfiðasta við ferðalagið var svo að halda sér vakandi á meðan við biðum eftir rútunni í Húsadal og var annar ferðalangurinn steinsofnaður svona sekúndubroti eftir að rútan lagði af stað. Þetta ferðalag var mikið ævintýri og við erum óendanlega glöð að hafa kýlt á þetta. Stundum er gott að taka skyndiákvarðanir, bara stökkva af stað en það áttum við auðvelt með því andlegur undirbúningur hafði farið fram fyrr um sumarið. 

Miklu máli skiptir að næra sig vel á svona langri göngu og hafa nóg af drykkjarföngum  meðferðis, ekki minna en þrjá lítra af vatni á milli skála þar sem aðgengi að vatni er mjög lítið á stórum hluta leiðarinnar. Við settumst þrisvar sinnum niður til að næra okkur og fengum okkur svo hnetur, súkkulaði og banana á röltinu. Mestu máli skiptir að nestið sé spennandi, eitthvað sem manni finnst gott og góða blanda af kolvetnum, próteini og fitu.

Við mælum með að sem flestir Toppfarar setji „Laugaveginn í einum rykk“ á fimm ára planið hjá sér, upplifunin er svo ótrúlega mögnuð að í raun fá engin orð henni lýst.